Σύλλογος Ποντίων και Βορειοελλαδιτών Σύρου Ο ΕΥΞΕΙΝΟΣ ΠΟΝΤΟΣ

Σύλλογος Ποντίων και Βορειοελλαδιτών Σύρου Ο ΕΥΞΕΙΝΟΣ ΠΟΝΤΟΣ
Ο σύλλογος είναι πολιτιστικός και αθλητικός. Τα μέλη του συλλόγου είναι από τη Μακεδονία, τη Θράκη ,οι απανταχού Ποντιακής καταγωγής καθώς και φίλοι που αγαπούν το σύλλογο. Ο σύλλογος ιδρύθηκε το 2003 ως σύλλογος Βορειοελλαδιτών Σύρου και αθλητικός σύλλογος ''Ο Μέγας Αλέξανδρος''. Σήμερα ο σύλλογος, μετά την τροποποίηση του καταστατικού του, φέρει τη νέα του .επωνυμία Η αίθουσα του συλλόγου βρίσκεται στο Κάτω Μάννα (Χώνες) επί του κεντρικού δρόμου. ΤΗΛΕΦΩΝΑ επικοινωνίας 6932411950. ΤΜΗΜΑΤΑ : Παιδικό Θεατρικό Εργαστήρι κάθε Παρασκευή 17.00-19.00, Σάββατο 10.30-12.30 και 16.30-18.30 - ΤΜΗΜΑ ΠΟΝΤΙΑΚΩΝ ΧΟΡΩΝ :Τμήμα παιδιών και εφήβων κάθε Παρασκευή 19.10-20.00 και 20.00-21.00 . Τμήμα ενηλίκων κάθε Κυριακή 18.30-19.30 για αρχάριους και 19.30-20.30. για προχωρημένους. Χοροδιδάσκαλος ο Χρήστος Καρυοφυλλίδης. Σκοπός μας , να ΜΗΝ ξεχάσουμε τις ρίζες μας και να μεταλαμπαδεύσουμε στα παιδιά μας την ιστορία μας.

Translate

Τρίτη 13 Σεπτεμβρίου 2011

Το ιερό μας σύμβολο






     Από τα πρώτα παιδικά μας χρόνια έως τα βαθιά γεράματα ερχόμαστε σε επαφή συνεχώς, κάθε μέρα, κάθε στιγμή, με έναν ολόκληρο κόσμο λέξεων, όρων και εικόνων που επιδρούν άλλοτε επιφανειακά και άλλοτε βαθύτερα στη διαμόρφωση του χαρακτήρα μας. Επιδρούν στη σκέψη και αρκετά συχνά στην εξελικτική μας πορεία. Σπάνια όμως συνειδητοποιούμε την επιρροή και τις μεταβολές που ασκούν επάνω μας. Στο σχολείο, ερχόμαστε σε επαφή με κάθε είδους σύμβολα που συνοψίζουν γνώσεις στα μαθηματικά, στη φυσική, στη γεωγραφία και σε άλλες επιστήμες. Στους δρόμους των πόλεων, στα καταστήματα, στα λιμάνια και στα αεροδρόμια, σύμβολα και σημάδια μας μιλούν με συντομία, μας καθοδηγούν, χωρίς προφορικό λόγο, εντυπώνονται βαθιά μέσα μας, αφήνοντας τα ίχνη τους άλλοτε συνειδητά κι άλλοτε ασυνείδητα, ανάλογα με τις ανάγκες του καθενός. Κληρονομήσαμε σύμβολα και δημιουργήσαμε σύμβολα. Τα σύμβολα αποτελούν ένα μέρος της ανθρώπινης ύπαρξης, ένα από εκείνα που θα μπορούσαν να γίνουν το κλειδί για την πύλη του εσωτερικού μας κόσμου.


Το Ιερό μας σύμβολο , η Ελληνική Σημαία



      Η σημαία δεν είναι απλώς «τεμάχιον υφάσματος», όπως αναφέρει κάποια παλιά εγκυκλοπαίδεια. Η σημαία είναι σήμερα ένα σύμβολο που εκφράζει κάποιο λαό που ζει σ' ένα κρατικό σύνολο. Είναι ένα σύμβολο που ενσαρκώνει ένα σωρό συναισθήματα και που εμφανίζεται από τα πεδία των μαχών, τις διοικητικές και στρατιωτικές υπηρεσίες μέχρι τα γήπεδα, τις διπλωματικές αποστολές κ.λ.π.

Επίσημα, η ελληνική σημαία θεσπίστηκε στην Α’ Εθνική Συνέλευση της Επιδαύρου (Ιανουάριος 1822), ανταποκρινόμενη στην ανάγκη υπαγωγής όλων των επαναστατικών σωμάτων σε μια ενιαία αρχή. Χρώματά της το λευκό και το γαλάζιο, με το σταυρό. Ο Σταυρός συμβολίζει τη χριστιανική πίστη: κατά τη διάρκεια των σκοτεινών χρόνων της Οθωμανικής κατοχής, η Ορθόδοξη Εκκλησία βοήθησε τους σκλαβωμένους Έλληνες να διατηρήσουν τα πολιτιστικά τους χαρακτηριστικά (ελληνική γλώσσα, βυζαντινή θρησκεία, εθνική ταυτότητα), με το θεσμό των κρυφών σχολειών. Το λευκό χρώμα συμβολίζει την αγνότητα του ελληνικού λαού, τα χιονισμένα βουνά, τις αφρισμένες θάλασσες και τις φουστανέλες των στεριανών αγωνιστών. Το γαλάζιο χρώμα τη σοβαρότητα και δύναμη των αγώνων του Έθνους, τον ελληνικό ουρανό, τις γαλάζιες θάλασσες και τις γαλάζιες βράκες των θαλασσινών. Ο αριθμός των γραμμών είναι βασισμένος στον αριθμό των συλλαβών της φράσης «Ελευθερία ή Θάνατος», σύνθημα κατά την Ελληνική Επανάσταση. Άλλοι υποστηρίζουν πως ο αριθμός των γραμμών στη σημαία είναι ο αριθμός των γραμμάτων της λέξης «Ελευθερία», λέξη η οποία ενέπνεε τις ψυχές των υπόδουλων Ελλήνων προς τον αγώνα για την Ελευθερία μετά από 400 χρόνια σκλαβιάς. Έτσι, ονομάστηκε κυανόλευκη ή γαλανόλευκη. Το σχέδιο με τις εναλλασσόμενες γαλάζιες και λευκές γραμμές είχε διαλεχτεί λόγω της ομοιότητας με την κυματώδη θάλασσα του Αιγαίου που περιβάλλει τις ακτές της Ελλάδας.

      Στις 27 του Οκτώβρη, παραμονή της επετείου του ΟΧΙ, γιορτάζεται και τιμάται η Ελληνική σημαία. Σε όλους τους αγώνες του Έθνους, οι Έλληνες πολέμησαν και υπερασπίστηκαν με τη ζωή τους το ιερό αυτό σύμβολο.


Δύο γυναίκες σύμβολα που κράτησαν ψηλά την Ελληνική σημαία :

Η Κυρά της Ρω και η Κυρά των Μαρασίων


                                                      Η Κυρά της Ρω


      Η Κυρά της Ρω που το πραγματικό της όνομα ήταν Δέσποινα Αχλαδιώτη, υπήρξε μέλος της Αντίστασης κατά την περίοδο της κατοχής και επί 40 χρόνια (από το 1943 ως το θάνατό της- απεβίωσε σε νοσοκομείο της Ρόδου σε ηλικία 92 ετών το 1982) ύψωνε την ελληνική σημαία στην ακριτική νησίδα της Ρω κάθε πρωί και τη κατέβαζε με τη Δύση του ήλιου. Το 1927 εγκαταστάθηκαν στη Ρω μόνιμα ο Κώστας και η Δέσποινα Αχλαδιώτου για να ασχοληθούν με την κτηνοτροφία, εντελώς μόνοι τους μέχρι το 1940. Τη χρονιά εκείνη αρρώστησε βαριά ο Κώστας Αχλαδιώτης. Η φωτιά που άναψε η γυναίκα του για να ειδοποιήσει με σινιάλα καπνού τους κατοίκους του Καστελλόριζου και τους παραπλέοντες ψαράδες δεν έγινε εγκαίρως αντιληπτή. Ο σύζυγός της άφησε την τελευταία του πνοή μέσα σε μια ψαρόβαρκα που τον είχε παραλάβει καθυστερημένα για να τον μεταφέρει στο γιατρό του Καστελόριζου. Η κυρά της Ρω φρόντισε μόνη της για την ταφή του συντρόφου της. Έπειτα, γύρισε πάλι στη Ρω, αυτή τη φορά με τη γριά μητέρα της, όπου πέρασε τα χρόνια της κατοχής. Εκεί θα προσέφερε υπηρεσίες σε στρατιώτες του Ιερού Λόχου. Μετά το τέλος του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου τα Δωδεκάνησα και μαζί μ' αυτά και το Καστελόριζο και όλες οι παρακείμενες νησίδες και βραχονησίδες, σύμφωνα με τη Συνθήκη των Παρισίων της 10ης Φεβρουαρίου 1947 περιήλθαν στην Ελλάδα. Η μοίρα της Ρω ήταν λοιπόν αναπόσπαστα συνδεδεμένη μ' αυτή του Καστελόριζου. Οι περιπέτειες για την Κυρά της Ρω δεν τελείωσαν με την απελευθέρωση. Τον Αύγουστο του 1975 ο Τούρκος δημοσιογράφος Ομάρ Κασάρ και δύο ακόμα άτομα, παρακολουθώντας τη Ρω και εκμεταλλευόμενοι την ολιγοήμερη απουσία της Δέσποινας Αχλαδιώτου για λόγους υγείας, αποβιβάστηκαν εκεί και τοποθέτησαν πάνω σ' ένα κοντάρι 4 μέτρων τη σημαία τους. Η Κυρά της Ρω την κατέβασε αμέσως, όταν γύρισε. Στις 1 Σεπτεμβρίου 1975 κατάπλευσε στο Καστελόριζο το ανθυποβρυχιακό σκάφος "Γ. Πεζόπουλος" για συμπαράσταση στην κυρά της Ρω. Όμως δεύτερη τουρκική σημαία τοποθετήθηκε αυτή τη φορά στη νήσο Στρογγυλή, απέναντι στα νότια του Καστελόριζου. Βραβεύτηκε από την Ακαδημία Αθηνών (1975), το Πολεμικό Ναυτικό, τη Βουλή των Ελλήνων, το Δήμο Ρόδου, την Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος και άλλους φορείς. Το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας έστειλε ναυτικό άγημα και αντιπροσωπεία του ΓΕΝ στο Καστελόριζο όπου, στις 23 Νοεμβρίου 1975, της απένειμε το μετάλλιο για την πολεμική περίοδο 1941-1944 για τις «προσφερθείσες εθνικές υπηρεσίες της», όπως ανέφερε η απόφαση του Υπουργού Άμυνας.






Η Κυρά των Μαρασίων

      Η Κυρά των Μαρασίων , η γυναίκα σύμβολο των Εβριτών, η γερόντισσα, που για περίπου 50 χρόνια ύψωνε καθημερινά την Ελληνική σημαία στην αυλή του σπιτιού της στο χωριό Μαράσια, στον ακριτικό Εβρο, μερικές εκατοντάδες μέτρα από τα ελληνοτουρκικά σύνορα. Η Βασιλική Λαμπίδου ΄΄η κυρά των Μαρασίων΄΄ γεννήθηκε το 1904 στο Μεγάλο Ζαλούφι της Ανατολικής Θράκης. Γνώρισε σε νεαρή ηλικία την προσφυγιά, κατά την ανταλλαγή των πληθυσμών του 1921 και έλεγε ότι ακούγοντας τους φύλακες από την άλλη πλευρά ένιωθε πάντα την ανάγκη να δηλώνει την παρουσία της και την ελληνικότητα του τόπου. Παντρεύτηκε και απέκτησε τέσσερα παιδιά. Κι΄ όταν έχασε τα τρία σε νεαρές ηλικίες, σε δύσκολες εθνικές στιγμές, άρχισε να βλέπει σαν δικά της παιδιά, όλα τα ελληνόπουλα και ιδιαίτερα τα στρατευμένα. Το 1962 εγκαταστάθηκε οριστικά στα Μαράσια. Το σπίτι της ήταν το τελευταίο του χωριού, κτισμένο δίπλα στο ακριτικό φυλάκιο των Μαρασίων. Ζώντας από κοντά τα προβλήματα των νεαρών στρατιωτών, καθώς ζούσαν μακριά από τις οικογένειές τους, πήρε τη μεγάλη απόφαση να τους συμπαρασταθεί με αγάπη, τρυφερότητα, αφοσίωση και φιλοστοργία, σαν να ήταν η πραγματική τους μάνα. Έτσι έγινε η ενσάρκωση της άδολης χριστιανικής και πατριωτικής διακονίας και του ιδεώδους καρδιόβγαλτου εθελοντισμού.

     Την κυρά των Μαρασίων την είχε «υιοθετήσει» ο Ελληνικός στρατός και παρόλο που η ίδια είχε «πατήσει» τα εκατό, κάθε μέρα ένας Έλληνας φαντάρος την επισκέπτονταν και τη βοηθούσε να περπατήσει μέχρι την αυλή του σπιτιού της να σηκώνει την ελληνική σημαία, όπως έκανε πολλές δεκάδες χρόνια πριν.Για την προσφορά της αυτή στην πατρίδα είχε τιμηθεί από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας κ. Κωστή Στεφανόπουλο, την Ακαδημία Αθηνών, τον Στρατό Ξηράς και όλη την τοπική κοινωνία, ενώ τον περασμένο Ιανουάριο την είχε επισκεφθεί στο σπίτι της και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κάρολος Παπούλιας. Πριν από το θάνατό της έλαβε ακόμη μια τιμητική διάκριση. Αυτή προήλθε από το Δίκτυο Εκλεγμένων Γυναικών πρώτου και δεύτερου βαθμού αυτοδιοίκησης ΄΄Η Αθηνά΄΄, στο πλαίσιο του 16ου πανελλήνιου συνεδρίου που διοργανώθηκε στην Αλεξανδρούπολη.Φεύγοντας για το μεγάλο ταξίδι την Κυριακή το βράδυ 20 Ιουνίου 2011 σε ηλικία 107 ετών , άφησε πίσω της ένα έργο ψυχής για όλους τους Έλληνες . Όταν τη ρωτούσε κάποιος αν χρειάζεται κάτι, εκείνη απαντούσε «μια καινούργια ελληνική σημαία», καθώς, όπως υπογράμμιζε, το πανί σκίζεται εύκολα πάνω στον ιστό..». Και σε όσους την επισκέπτονταν τους έλεγε <<πάντα πρέπει να κρατάμε ζωντανή την εθνική μας συνείδηση γιατί οι καιροί ήταν και παραμένουν δύσκολοι>>.

      Η Ελληνική σημαία, το σύμβολο που ενέπνευσε χιλιάδες ανθρώπους κάθε ηλικίας, που αντιστέκονται, μένουν όρθιοι, αγωνιούν για τις αιώνιες αξίες και μάχονται για τα αθάνατα ιδανικά, αυτά που γεννήθηκαν σʼ αυτόν τον τόπο και διατηρήθηκαν με θυσίες , αυτό το σύμβολο πολλές φορές τυλίγεται στις φλόγες, ποδοπατείται , σκίζεται στα προαύλια των Πολυτεχνείων , στα γήπεδα ή στις διαδηλώσεις. Ακόμη-ακόμη πολλοί από εμάς αμελούμε να την τιμήσουμε , έστω και με τον κυματισμό της στα μπαλκόνια μας στις εθνικές μας επετείους. Αραγε να είναι ο φόβος μήπως μας χαρακτηρίσουν αναχρονιστικούς ή εθνικιστές; Πιθανόν να είναι απλά από αμέλεια . Σήμερα αφιερώνουμε τόσο πολύ χρόνο στο πως θα βγάλουμε την καθημερινότητά μας ώστε να αμελούμε τις ουσιώδεις σχέσεις της ζωής μας, με τους φίλους και την οικογένειά μας.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου