Eίδα τα όνειρά μου να γκρεμίζονται μπροστά μου,είδα να πονάει να υποφέρει η γενιά μου...

Σάββατο βράδυ, μόλις τελείωσαν τα μαθήματα χορού και η παρέα είχε διάθεση για ένα κρασάκι . Αμέσως βρέθηκε και η δικαιολογία . ΄΄Μα για να δείξουμε  στο δάσκαλο πόσο καλοί μαθητές είμαστε΄΄...

Βρεθήκαμε στο καρνάγιο . Μικρό το μαγαζάκι του Αλφόνσου , μα το κέφι περίσσευε. Ο Λαυρέντης στο μπουζούκι παίζει τα λαικά του. Ερωτική η σχέση που έχει με το μπουζούκι του. Αγγίζει τρυφερά τις χορδές του , σκύβει και το φιλά στο τέλος κάθε τραγουδιού. Ερωτροτοπεί μαζί του , λες και κρατά στην αγκαλιά μια τσαχπίνα μαυρομάτα...

Το μαγαζάκι σχεδόν γεμάτο. Ανθρωποι της διπλανής πόρτας οι θαμώνες, μιας κάποιας ηλικίας. Απόμαχοι της εργασίας μα όχι απόμαχοι της ζωής! Το κέφι περίσσευε.

Αυτοί με τα δικά τους , τα νησιώτικα και τα  fox trot και εμείς με τα δικά μας , τα ποντιακά , γίναμε μια παρέα. ΄΄Εμένα που με βλέπετε να χορεύω έτσι , αύριο μπαίνω χειρουργείο. Μα θέλω , σαν έρθει ο χάρος να με βρει, να χορέψει ένα χορό μαζί μου και έπειτα να με πάρει. Ορθια να φύγω, χορεύοντας΄΄ μας είπε μια γυναίκα . Που την εύρισκε,  αλήθεια ,τόση δύναμη ! 

Με κρασί και με χορό έσμιγαν τους καημούς τους οι άνθρωποι. Ο Έλληνας θέλει και ξέρει πως να γλεντάει τους καημούς του.

Και τώρα που οι καημοί περίσσεψαν , θέλει να τους εκφράσει , να εκφράσει την απελπισία της ζωής, τις περικοπές ...ονείρων.

Ο Λαυρέντης παίζει ένα ζειμπέκικο. Ο χορός αυτός δύσκολα χορεύεται. Είναι χορός για άνδρες με εσωτερική ένταση . Είναι το παράπονο των ψυχών που δεν προσαρμόστηκαν στην τάξη των άλλων.

Ενας άνδρας , ίσαμε εκεί πάνω, άγνωστος προς εμέ, απλώνει τα χέρια, παίρνει τη θέση του , παραγγελιά... Βαρύς ο ήχος του μπουζουκιού. Το ζεμπέκικο , είπαμε , είναι χορός με εσωτερική ένταση. Ο αληθινός άντρας δεν ντρέπεται να φανερώσει τον πόνο ή την αδυναμία του.

Ο ψηλόσωμος άνδρας φέρνει δυο στροφές και εκεί , τις στιγμές του ...στοχασμού μια κραυγή αγωνίας , κραυγή απελπισίας ξεφεύγει απ΄ τα χείλη του...σχίζει τα σωθικά του ΄΄γιατί, γιατί μου στέρησαν το όνειρο ΄΄ και καταφέρεται εναντίον των πολιτικών μας που μας οδήγησαν στην εθνική μας.... κατάθλιψη.


Αναρωτήθηκα τι να ήταν αυτό που τον οδήγησε σ΄ αυτήν την κραυγή απελπισίας. Μια απειλούμενη απόλυση; Η ανεργία; Η δραστική μείωση του μισθού ή του μεροκάματου; Ο φόβος, η ανασφάλεια , το μαρτύριο της σταγόνας που μας έχουν υποβάλλει μήνες τώρα; Μου ήρθε στο μυαλό ένας στίχος από ένα νεανικό σχήμα...

<< Eίδα τα όνειρά μου να γκρεμίζονται μπροστά μου,
είδα να πονάει να υποφέρει η γενιά μου....

Κι η Ελλάδα πονάει και ο ξένος γελάει,
και ας είναι αυτός η αιτία γι' αυτά που περνάει.
ας ευχηθούμε το κακό να μην κρατήσει,
και ας βρεθεί ένας τίμιος την χώρα αυτή να κυβερνήσει>>...

Να  κυβερνήσει και όχι να <<πρωθυπουργεύσει>> . Γιατί όπως θα έλεγε και ο παππούς Αλκιβιάδης ΄΄ΤΟ ΚΥΒΕΡΝΑΝ ΕΣΤΙ ΠΡΟΒΛΕΠΕΙN΄΄ . Το να κυβερνάς σημαίνει να προβλέπεις εξελισσόμενες καταστάσεις κοινώς να προνοείς .

Ολους τους άγγιξε αυτό το ξέσπασμα. Ηθελα να του μιλήσω , μα τι να του έλεγα. Οτι έχεις άδικο; Οχι βέβαια. Να του μιλήσω για τον Επίκουρο και για τη φιλοσοφία του; Να του μιλήσω για το Χριστό; Ημουν πολύ ΄΄μικρή΄΄ για τέτοιες έννοιες. Να του πω , κάνε υπομονή , μπόρα είναι θα περάσει; Εσύ με τη Σμυρνιά τη μάνα , ξέρεις από αυτά ....

Προτίμησα  , φίλε, να σου στείλω  ένα αισιόδοξο μήνυμα που διάβασα κάπου...Το στέλνω γιατί είναι πλημμυρισμένο από αισιόδοξα μηνύματα και τούτην την ώρα τ΄  αποθέματα της ψυχής πρέπει να περισσεύουν ...για να δικαιωθεί ο αγώνας σου. 

<<Αρνούμαι και δεν αφήνω κανέναν να με οδηγήσει στην απελπισία, στην κατάθλιψη, στη μιζέρια. Εδώ και μήνες δε βλέπω ειδήσεις και σχεδόν καθόλου τηλεόραση. Για να μη νιώθω και εντελώς εκτός, ενημερώνομαι από το ίντερνετ επιλεκτικά, κάνω τη δουλειά μου με αγάπη, προσπαθώ να κάνω όλο και περισσότερα πράγματα με αγάπη.

Προσπαθώ να μη γκρινιάζω, νιώθω ευγνώμωσύνη για τόσα πολλά και μικρά πράγματα. Που είμαι καλά, που έχω μια όμορφη οικογένεια, λίγους αλλά αληθινούς φίλους, που δόξα το θεό έχουμε να φάμε, που ζω σ΄ αυτό το υπέροχο νησί, που βλέπω κάθε μέρα τη θάλασσα, τον ήλιο που ανατέλλει, τα χρώματα του δειλινού, τη μυρωδιά της φύσης μετά τη βροχή, για κάθε όμορφη στιγμή. Μια όμορφη συζήτηση, ένα απρόσμενο χαμόγελο, για κάτι αναπάντεχο.

Και τις στιγμές μας, να είσαι σίγουρος ότι τις δημιουργούμε εμείς. Ακόμα κι αυτά που μας συμβαίνουν, είναι απόρροια των σκέψεων που κάνουμε. Γιατί το πιστεύω, οι σκέψεις που κάνουμε είναι ζωντανές, δίνουν μορφή στον κόσμο μας, την πραγματικότητα και το πεπρωμένο μας.

Και όπως είπε και ο Καζαντζάκης:

«Δεν μπορούμε να αλλάξουμε την πραγματικότητα, ας αλλάξουμε τότε το μάτι που βλέπει την πραγματικότητα».

Η μιζέρια είναι μεταδοτική και μη ωφέλιμη. Φίλε χαμογέλα, γιατί η ζωή είναι τόσο μικρή και τόσο όμορφη κι εμείς περαστικοί, μόνο ταξιδιώτες. Τίποτα δεν μας ανήκει και τίποτα δεν μπορούμε να πάρουμε μαζί μας στο μεγάλο ταξίδι, παρά μόνο την αγάπη που έχουμε δώσει… και αυτό ακόμα είναι αμφίβολο…

Ως τότε όμως , είτε έχουμε πολύ καιρό είτε λίγο , ας απολαμβάνουμε τις μικρές χαρές της ζωής όπου και όποτε μας χαρίζονται… γιατί τι παραπάνω νομίζετε ότι είναι η Ευτυχία>>;