Σύλλογος Ποντίων και Βορειοελλαδιτών Σύρου Ο ΕΥΞΕΙΝΟΣ ΠΟΝΤΟΣ

Σύλλογος Ποντίων και Βορειοελλαδιτών Σύρου Ο ΕΥΞΕΙΝΟΣ ΠΟΝΤΟΣ
Ο σύλλογος είναι πολιτιστικός και αθλητικός. Τα μέλη του συλλόγου είναι από τη Μακεδονία, τη Θράκη ,οι απανταχού Ποντιακής καταγωγής καθώς και φίλοι που αγαπούν το σύλλογο. Ο σύλλογος ιδρύθηκε το 2003 ως σύλλογος Βορειοελλαδιτών Σύρου και αθλητικός σύλλογος ''Ο Μέγας Αλέξανδρος''. Σήμερα ο σύλλογος, μετά την τροποποίηση του καταστατικού του, φέρει τη νέα του .επωνυμία Η αίθουσα του συλλόγου βρίσκεται στο Κάτω Μάννα (Χώνες) επί του κεντρικού δρόμου. ΤΗΛΕΦΩΝΑ επικοινωνίας 6932411950. ΤΜΗΜΑΤΑ : Παιδικό Θεατρικό Εργαστήρι κάθε Παρασκευή 17.00-19.00, Σάββατο 10.30-12.30 και 16.30-18.30 - ΤΜΗΜΑ ΠΟΝΤΙΑΚΩΝ ΧΟΡΩΝ :Τμήμα παιδιών και εφήβων κάθε Παρασκευή 19.10-20.00 και 20.00-21.00 . Τμήμα ενηλίκων κάθε Κυριακή 18.30-19.30 για αρχάριους και 19.30-20.30. για προχωρημένους. Χοροδιδάσκαλος ο Χρήστος Καρυοφυλλίδης. Σκοπός μας , να ΜΗΝ ξεχάσουμε τις ρίζες μας και να μεταλαμπαδεύσουμε στα παιδιά μας την ιστορία μας.

Translate

Τετάρτη 30 Νοεμβρίου 2011

Ευτυχισμένος που έκανε το ταξίδι του Οδυσσέα






΄΄Και παρουσιάζεται μπροστά μου , πάλι το φάντασμα του Οδυσσέα,
με μάτια κοκκινισμένα από του κυμμάτου την αρμύρα,
κι από το μεστωμένο πόθο να ξαναδεί τον καπνό που
βγαίνει από τη ζεστασιά του σπιτιού του και το
σκυλί του που γέρασε προσμένοντας στη θύρα....΄΄
Γιώργος Σεφέρης ΄΄Πάνω σ΄ ένα ξένο στίχο΄΄

 
 
 

Το στίχο του Σεφέρη επέλεξε για τον τίτλο του βιβλίου της η Μαριάννα Κορομηλά ΄΄Ευτυχισμένος που έκανε το ταξίδι του Οδυσσέα΄΄ . Και παρ΄ όλο που το βιβλίο πρωτοεκδόθηκε το 1988 (σήμερα κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΑΓΡΑ) , ήρθε σε μένα σαν δώρο , την πιο κατάλληλη στιγμή . Η φράση της Μαριάννας Κορομηλά ΄΄όταν τον είδα να στέκει στο κεφαλόσκαλο για να με υποδεχτεί, όλη η Θράκη και όλη η Μαύρη Θάλασσα στεκότανε μπροστά μου΄΄, μου έδειξαν γι΄ άλλη μια φορά πως οι πρόγονοί μας , φωτεινοί φάροι , μας δείχνουν το δρόμο ...


Ο Γιάνκος Δανιηλόπουλος γεννήθηκε το 1899 σ' ένα χωριό της Ανατολικής Θράκης, στα σύνορα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας με τη Βουλγαρία. Έχοντας άλλα 11 αδέλφια, με πατέρα προύχοντα του τόπου, πέρασε ευτυχισμένα παιδικά χρόνια. Το τέλος των Βαλκανικών Πολέμων βρίσκει το χωριό του να έχει δοθεί στη Βουλγαρία. Οι περιπέτειες αρχίζουν. Θα γίνει εφτά φορές πρόσφυγας, θ' αλλάξει ποικίλα επαγγέλματα, θα ζήσει μέσα σε πλούτη και ωραία ζωή, θα γνωρίσει πολέμους και διωγμούς, τα χάνει όλα μα ξαναρχίζει απ' την αρχή . Τέλος θα καταλήξει σε μια γωνιά της Αττικής, ξεριζωμένος για πάντα από το Μαυροθαλασσίτικο τοπίο. Το 1950 εγκαταλείποντας πια τη Μαύρη Θάλασσα, έφθασε με τη γυναίκα του και δυο μικρά παιδιά στον ρουμανοπροσφυγικό καταυλισμό του Λαυρίου. Πριν πεθάνει, το 1987, έγραψε το ιστορικό της ζωής του. Η μικρότερη κόρη του, Ντέπη Αθανασίου, τακτοποίησε το υλικό και το εξέδωσε σε 200 αντίτυπα. Ένα απ' αυτά έφθασε στα χέρια της Μαριάννας Κορομηλά. Η εξαίρετη ιστορικός, ερευνήτρια και συγγραφέας το αξιοποίησε με τον καλύτερο τρόπο και μας έδωσε το υπέροχο αυτό βιβλίο.

 
΄΄Το βιβλίο είναι ένα ταξίδι και μια βιογραφία΄΄, γράφει η συγγραφέας για το βιβλίο της... Αρχίζει με την περιγραφή του χώρου μέσα στον οποίο κινήθηκε ο ήρωάς της και, παρακολουθώντας τη ζωή του, περιγράφει το τέλος του ταξιδιού στο δυτικό, το βόρειο και τον ανατολικό Εύξεινο Πόντο.Ο ήρωας ανήκει στην τελευταία γενιά των Ελλήνων του Εύξεινου Πόντου. Η ιστορία είναι πέρα για πέρα αληθινή . Όμως, όπως κάθε βιβλίο, έτσι κι αυτό έχει τη δική του ιστορία και εξελίσσεται μαζί του...


«…Στα πενηνταένα του χρόνια, πρόσφυγας για έβδομη φορά, ο θεληματικός Θρακιώτης έμπορος , Θρακιώτης ως το κόκκαλο και Μαυροθαλασσίτης ως το μεδούλι, δεν μπορούσε να συμμεριστεί τις ανησυχίες του φίλου του. Είχε χάσει, παιδί ακόμα, την πατρίδα του και την περιουσία του. Είχε αλλάξει δύο υπηκοότητες και δεκατρία επαγγέλματα. Είχε ζήσει τη θύελλα της ρωσικής Επανάστασης, είχε επιζήσει δύο αυτοκρατοριών που κατέρρευσαν, δύο παγκοσμίων πολέμων κι ενός κομμουνιστικού καθεστώτος. Οι δυσκολίες δεν τον τρόμαζαν. Δεν τον τρόμαξαν ποτέ. Είχε εμπιστοσύνη στα χέρια του, στο μυαλό του, στην πείρα του. Μόνο για τα παιδιά και τη γυναίκα του ανησυχούσε, γι’ αυτό και δεν είπε τίποτα στην Ελένη…»


Ο μεγάλος φιλλέληνας Patrick Leigh Fermor , που έφυγε πρόσφατα από τη ζωή, γράφει για το βιβλίο.....΄΄Ο ήρωας του βιβλίου Γιάνκος Δανιηλόπουλος, ο οποίος πέθανε το 1987, αποτελεί το αρχέτυπο του εμπόρου της Μαύρης Θάλασσας...Περιουσίες χτίζονται, αυξάνονται, καταρρέουν και χτίζονται από την αρχή πάνω στα ερείπια. Πόλεμοι βρυχώνται , επαναστάσεις ξεσπούν . Βλέπει κανείς μεθυσμένους Κοζάκους και εκτελεστικά αποσπάσματα Μπολσεβίκων αλλά και την επιδίωξη της ευχάριστης ζωής μέσα στα art deco μεγαλεία της Κωνστάνζας και του Βουκουρεστίου, έπονται η γερμανική κατοχή και η κομμουνιστική καταπίεση, κίνδυνοι ελοχεύουν σε κάθε βήμα και όλα είναι ρευστά και εφήμερα, με εξαίρεση τους δεσμούς της συγγένειας, το πάθος για το εμπόριο και το ασίγαστο κέφι...΄΄.


Με αφορμή το βιβλίο της Μαριάννας Κορομηλά η ψυχολόγος Λουίζα Βογιατζή (περιοδικό VITA) γράφει για την οικονομική κρίση και καταστροφολογία...


΄΄Η οικονομική κρίση είναι εδώ. Ή τουλάχιστον έτσι προσπαθούν να μας πουν οι πάντες γύρω μας. Μοιάζει περισσότερο με «φάντασμα» παρά με κάτι που έχει συγκεκριμένη μορφή, ακόμη τουλάχιστον. Παρόλα αυτά, αυτή η βαριά και γεμάτη ανησυχίες ατμόσφαιρα που επικρατεί, σε συνδυασμό με την ούτως ή άλλως υπαρκτή οικονομική στενότητα των τελευταίων ετών δεν μας αφήνει ανεπηρέαστους. Πώς αντιδρούμε και με τι εφόδια τα αντιμετωπίζουμε όλα αυτά;


Οι φόβοι που γεννά μια τέτοια αόριστη απειλή όπως αυτή της επερχόμενης οικονομικής κρίσης είναι σχεδόν υπαρξιακής φύσεως, με την έννοια ότι δεν αισθανόμαστε να απειλείται κάτι συγκεκριμένο στη ζωή μας αλλά ότι διατρέχει κίνδυνο ολόκληρη η βάση πάνω στην οποία έχουμε στήσει τη ζωή μας. Τι θα γίνει με τη δουλειά μου; Με τη δουλειά του συντρόφου μου; Τι θα αλλάξει για τα παιδιά μας; Τι θα γίνει μετά; Πόσο θα χρειαστεί να περιορίσουμε τα έξοδα που κάναμε ως τώρα; Είναι και οι άλλοι στην ίδια θέση μ’ εμάς; Θα είναι και για άλλους το ίδιο; Θα πίστευε κανείς ότι οι φόβοι αυτοί απασχολούν μόνο ανθρώπους που πραγματικά έχουν λόγους να ανησυχούν π. χ. για το σπίτι τους, για τις σπουδές των παιδιών τους,για την εκπλήρωση ζωτικών, καθημερινών αναγκών, όμως μάλλον δεν είναι έτσι. Φτωχοί, λιγότερο ή περισσότερο πλούσιοι αλλά και απένταροι οι άνθρωποι φοβούνται μη χάσουν αυτά –τα λίγα ή πάρα πολλά- που έχουν, όταν υπάρχει διάχυτη αγωνία και απαισιοδοξία.

Το παράδειγμα της οικογένειας Δανιηλόπουλου , με τη θαρραλέα και ενεργητική στάση απέναντι σε δυσκολίες και (βαριά) οικονομικά χτυπήματα αφηγείται την - πραγματική - ιστορία μιας οικογένειας Ελλήνων, εμπόρων από τη Μαύρη Θάλασσα, τις περιπέτειες, τις αλλεπάλληλες οικονομικές καταστροφές και τα καινούργια ξεκινήματα μέχρι τη στιγμή που έφτασαν, πρόσφυγες, το 1950 στο λιμάνι του Λαυρίου για να ξεκινήσουν για πολλοστή φορά, στα 50 τους χρόνια και με δύο μικρά παιδιά τη ζωή τους απ’ την αρχή...


Οι εποχές έχουν αλλάξει, θα πει κανείς, οι άνθρωποι ήταν αλλιώς μαθημένοι. Κι όμως, ήταν άνθρωποι μάλλον «καλομαθημένοι». Προέρχονταν από οικογένειες με οικονομική ευμάρεια την οποία έχασαν πολλές φορές, λόγω πολιτικοκοινωνικών αλλαγών – μέχρι τελευταίας δεκάρας. Πράγματι όμως, είμαστε αλλιώς μαθημένοι. Έχουμε συνηθίσει να θεωρούμε τα πράγματα δεδομένα. Ζούμε εδώ και αρκετές δεκαετίες μια κατάσταση σχετικής σταθερότητας, χωρίς πολέμους, εξεγέρσεις, διωγμούς στη γειτονιά μας. Μας είναι πολύ δύσκολο να φανταστούμε ότι μπορεί να αλλάξουν, έστω και λίγο, τα δεδομένα της ζωής μας. Έχουμε μεγαλώσει θεωρώντας την σιγουριά και την ασφάλεια ύψιστο αγαθό και αυτονόητο και παραλύουμε στην ιδέα ότι μπορεί να μην είναι έτσι τα πράγματα.


Είναι ίσως η πρώτη φορά που κάτι που δεν ελέγχουμε εμείς μπορεί να επηρεάσει αρνητικά τη ζωή μας. Δεν μπορούμε εύκολα να ενστερνιστούμε τις συμβουλές κάποιων σοφολογιότατων να δούμε την κρίση σαν ευκαιρία για αλλαγή, για εξέλιξη ή για να εκτιμήσουμε περισσότερο αυτά που έχουμε, την υγεία, τους φίλους, τη δουλειά κλπ κλπ. Γίνεται να μην ανησυχούμε; Ίσως να μη γίνεται. Όποιος ανησυχεί είναι σε επιφυλακή. Προετοιμάζεται για να αντιδράσει έγκαιρα και σωστά. Πιο συχνά όμως ο φόβος μας παραλύει και δεν μας αφήνει καν να αντιδράσουμε. Όλα μοιάζουν ακατόρθωτα και το μέλλον αβέβαιο. Αυτό που ξέρουμε αλλάζει και η αλλαγή τρομάζει. Τουλάχιστον στην αρχή, γιατί δεν ξέρουμε πού θα μας βγάλει και πώς. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να πάρουμε θάρρος από ανθρώπους που τα κατάφεραν, όπως ο Μαυροθαλασσίτης έμπορος του βιβλίου ή άνθρωποι με παρόμοιες ιστορίες που μπορεί να υπάρχουν και μέσα στην ίδια μας την οικογένεια, ανάμεσα στους γνωστούς μας. Χωρίς να αφήσουμε τον θαυμασμό να μας αποθαρρύνει λέγοντας :εγώ ποτέ δεν θα είχα τόσο θάρρος όπως αυτοί...


Μπορούμε να πάρουμε κουράγιο από την ίδια μας τη ζωή αν σκεφτούμε πόσες φορές στο παρελθόν φοβηθήκαμε τις αλλαγές που επρόκειτο να έρθουν και πόσες φορές τελικά συνεχίσαμε χωρίς να έρθει το τέλος και η καταστροφή. Πόσες φορές οι φόβοι μας αποδείχτηκαν εντελώς ανεδαφικοί, όχι γιατί τα πράγματα ήταν τελικά ρόδινα αλλά γιατί οι δυσκολίες που προέκυψαν δεν ήταν αυτές για τις οποίες νομίζαμε ότι προετοιμάζαμε τον εαυτό μας. Εντέλει χρειάζεται να ενεργοποιήσουμε και να ενισχύσουμε την εμπιστοσύνη στον εαυτό μας και την ικανότητα μας να αντιμετωπίζουμε δύσκολες καταστάσεις. Όχι γιατί υπάρχει κάποια ψυχολογική θεωρία που λέει ότι «πρέπει να έχουμε εμπιστοσύνη στον εαυτό μας» αλλά γιατί απλούστατα αυτή είναι η φυσική τάση του κάθε ανθρώπου: να προχωράει, να φοβάται, να κάμπτεται, να συνεχίζει, να εφευρίσκει τρόπους, να ανακαλύπτει δυνατότητες, να αναπτύσσει ικανότητες, να αγωνιά, να στρέφεται προς άλλους για βοήθεια, να επανεξετάζει, να βρίσκει λύσεις, να απογοητεύεται, να ανοίγει δρόμους, να ελπίζει...


Ασφαλώς δεν αντιδρούν όλοι οι άνθρωποι με τον ίδιο τρόπο μπροστά σε μια επερχόμενη οικονομική κρίση. Η ηλικία π. χ. είναι ένας παράγοντας που διαφοροποιεί τις ανησυχίες: οι πολύ νέοι φοβούνται ότι δεν θα βρίσκουν δουλειά, οι μεσήλικες ότι θα χρειαστεί να χαμηλώσουν το επίπεδο ζωής που έχουν συνηθίσει, οι πιο ηλικιωμένοι αγωνιούν αν θα μπορέσουν να πάρουν την σύνταξη τους. Διαφέρουν όμως ανάλογα και με το τι συμβολίζει το χρήμα για τον καθένα (κάτι που συνήθως δεν μας είναι συνειδητό.) Για κάποιους είναι ένα μέσο αποδοχής και καταξίωσης στα μάτια των άλλων οπότε μια πιθανή μείωση εισοδημάτων βαραίνει σαν προσωπική αποτυχία. Μεγάλη αγωνία μπορεί να προκαλεί η οικονομική κρίση σε όσους έχουν μεγαλώσει σε οικογένειες με οικονομικές ανασφάλειες και εντάσεις. Για άλλους η απώλεια χρήματος ξυπνάει φόβους αρχαικούς, που ισοδυναμούν, σύμφωνα με τον Φρόυντ, με τον φόβο της απώλειας ενός κομματιού του εαυτού τους. Ο καθένας δέχεται τις αόριστες ειδήσεις για την οικονομική κρίση ανάλογα με την ιδιοσυγκρασία του με λιγότερη ή περισσότερη ταραχή . Όσο πιο αγχώδης και ανασφαλής είναι ένας άνθρωπος απέναντι στις αλλαγές, τόσο περισσότερο δυσκολεύεται να δεχτεί ότι μπορεί να μην έχει τον έλεγχο, ότι μπορεί κάτι έξω απ’ αυτόν να αλλάξει τα δεδομένα της ζωής του. Αυτό όμως δεν ισχύει μόνο για την οικονομική κρίση αλλά και για οποιαδήποτε προοπτική αλλαγής, απώλειας, αποσταθεροποίησης, ανατροπής. Καταστάσεις που η ζωή, είτε μας αρέσει είτε όχι, μας επιφυλάσσει πολλές΄΄.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου