Σύλλογος Ποντίων και Βορειοελλαδιτών Σύρου Ο ΕΥΞΕΙΝΟΣ ΠΟΝΤΟΣ

Σύλλογος Ποντίων και Βορειοελλαδιτών Σύρου Ο ΕΥΞΕΙΝΟΣ ΠΟΝΤΟΣ
Ο σύλλογος είναι πολιτιστικός και αθλητικός. Τα μέλη του συλλόγου είναι από τη Μακεδονία, τη Θράκη ,οι απανταχού Ποντιακής καταγωγής καθώς και φίλοι που αγαπούν το σύλλογο. Ο σύλλογος ιδρύθηκε το 2003 ως σύλλογος Βορειοελλαδιτών Σύρου και αθλητικός σύλλογος ''Ο Μέγας Αλέξανδρος''. Σήμερα ο σύλλογος, μετά την τροποποίηση του καταστατικού του, φέρει τη νέα του .επωνυμία Η αίθουσα του συλλόγου βρίσκεται στο Κάτω Μάννα (Χώνες) επί του κεντρικού δρόμου. ΤΗΛΕΦΩΝΑ επικοινωνίας 6932411950. ΤΜΗΜΑΤΑ : Παιδικό Θεατρικό Εργαστήρι κάθε Παρασκευή 17.00-19.00, Σάββατο 10.30-12.30 και 16.30-18.30 - ΤΜΗΜΑ ΠΟΝΤΙΑΚΩΝ ΧΟΡΩΝ :Τμήμα παιδιών και εφήβων κάθε Παρασκευή 19.10-20.00 και 20.00-21.00 . Τμήμα ενηλίκων κάθε Κυριακή 18.30-19.30 για αρχάριους και 19.30-20.30. για προχωρημένους. Χοροδιδάσκαλος ο Χρήστος Καρυοφυλλίδης. Σκοπός μας , να ΜΗΝ ξεχάσουμε τις ρίζες μας και να μεταλαμπαδεύσουμε στα παιδιά μας την ιστορία μας.

Translate

Πέμπτη 17 Μαΐου 2012

19 Μαίου ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ



<<Με τη μνημοσύνη και όχι με τη λησμονιά ωριμάζει και μεγαλουργεί ο άνθρωπος>>

Ο Εύξεινος Πόντος, η φιλόξενη θάλασσα δηλαδή βρίσκεται στα βορειοανατολικά παράλια της Τουρκίας . Στον Πόντο άνθισε, για εικοσιοχτώ ολόκληρους αιώνες, ένας πολιτισμός που κόμισε στην ανθρωπότητα την κριτική σκέψη, δηλαδή τη βάση της επιστήμης και της έρευνας. Δίχως αυτόν τον πολιτισμό η ζωή των ανθρώπων σήμερα, σε καθολική κλίμακα, θα ήταν άλλη.


Η Γενοκτονία του ποντιακού Ελληνισμού στοιχειοθετεί, πρωταρχικά, έγκλημα απέναντι σε έναν πολιτισμό με πανανθρώπινη εμβέλεια. Δεν πρόκειται για μεγαλόστομη ρητορεία, όπως γράφει ο καθηγητής Χρήστος Γιαναράς. Ο ξεριζωμός του Ελληνισμού από τον Πόντο, κοιτίδα πανάρχαιη του ανθρώπινου πολιτισμού, θα είχε σήμερα το ανάλογό του, αν εξαλείφονταν οι Γάλλοι από το Παρίσι, οι Βρετανοί από την Οξφόρδη, οι Γερμανοί από τη Χαϊδελβέργη- Τι θα σήμαινε ένα τέτοιο γεγονός για τη σύνολη ανθρωπότητα, έστω και χωρίς την κτηνωδία των απαγχονισμών, των βιασμών, των ανασκολοπισμών, των πυρπολήσεων; Πόντος χωρίς Ελληνισμό σημαίνει εξάλειψη και διακοπή της συνέχειας μιας πληθυσμιακής παρουσίας ταυτισμένης με πρόταση πολιτισμού που ενδιαφέρει πανανθρώπινα.


Οι Έλληνες του Πόντου ήταν ζωντανό κατάλοιπο της οικουμενικής δυναμικής του Ελληνισμού προτού αυτή να υποταχθεί στον εθνικιστικό επαρχιωτισμό και αλλοτριωθεί σε βαλκανικό περιθώριο της Ευρώπης. Τότε, πριν από τους δυο παγκοσμίους πολέμους, ο Έλληνας, όπως έγραψε ο Ελύτης «ανάσαινε ακόμα τον αέρα μίας περίπου αυτοκρατορίας. Οι δυνατότητές του να κινηθεί χωρίς διαβατήριο γλώσσας καλύπτανε μεγάλα μέρη της Ιταλίας και της Αυστρίας, ολόκληρη την Αίγυπτο, τη νότια Βουλγαρία, τη Ρουμανία, τη Ρωσία του Καυκάσου και, φυσικά, την Κωνσταντινούπολη με την ενδοχώρα της, ως κάτω, κατά μήκος του Αιγαίου, τη λεγόμενη στις μέρες μας νοτιοδυτική Τουρκία».


Ίσως σήμερα ένα παιδί που τελειώνει το ελληνικό σχολείο να αγνοεί ακόμα και το που βρίσκεται γεωγραφικά ο Πόντος, που η Τραπεζούντα, που η Σινώπη, η Κερασούντα, η Αμισός, η Αμάσεια, η Αργυρούπολη, η Οινόη, η Παναγία Σουμελά. Να αγνοεί ότι εκεί ανθούσε επί αιώνες ένας γεμάτος σφρίγος Ελληνισμός και ότι έφτασε κάποια στιγμή που αποτέλεσε αυτόνομο ελληνικό κράτος.


Αυτός ο Ελληνισμός γενοκτονήθηκε...


Η γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου είχε τρεις φάσεις...


Η πρώτη φάση , για τη μαζική εξόντωση των Ελλήνων που ζούσαν στον Πόντο, στην Ιωνία, στη Θράκη αλλά και των Αρμενίων, των Ασσυρίων, αρχίζει το 1908 και κρατά μέχρι την έναρξη του Α΄Παγκοσμίου Πολέμου, όταν το Ανατολικό ζήτημα, η άνοδος των Νεότουρκων στην εξουσία, η συμμαχία με τη Γερμανία και οι Βαλκανικοί Πόλεμοι δημιούργησαν τις συνθήκες για την έναρξη των μαζικών διωγμών...


Η συστηματική εξόντωση των Ποντίων υπήρξε προσχεδιασμένο έγκλημα. Σε ανταπόκριση του περιοδικού «The times of London» στις 3 Οκτωβρίου 1911 παρακολουθούμε την επικράτηση των ακραίων σοβινιστικών επιλογών του συνεδρίου. Η Οθωμανοποίηση δια της βίας όλων των κατοίκων αποφασίζεται τελεσίδικα. Το μέσο θα ήταν οι εξοπλισμένοι μουσουλμάνοι. « Η επιρροή του μουσουλμανισμού πρέπει να επικρατήσει. Κάθε άλλη θρησκευτική προπαγάνδα πρέπει να κατασταλεί αφού δεν μπορεί κανείς να εμπιστευθεί τους Χριστιανούς, οι οποίοι πάντα δουλεύουν για την κατάρρευση του νέου καθεστώτος…. Το δικαίωμα της οργάνωσης, αποκέντρωσης και αυτονομίας δεν υπάρχει για τις υπόλοιπες εθνότητες οι οποίες μπορούν να κρατήσουν τη θρησκεία τους αλλά όχι τις γλώσσες τους. Η επικράτηση της τουρκικής γλώσσας αποτελεί ένα από τα βασικά μέσα για τη διατήρηση της μουσουλμανικής κυριαρχίας….»


Η τριάδα Ενβέρ, Ταλάατ και Τζεμάλ θέτει σε εφαρμογή το απάνθρωπο σχέδιο τους. Η ρητορεία του νεοτουρκικού καθεστώτος για ισονομία και ισοπολιτεία δίνει τη θέση της στoν σχεδιασμό ότι και οι Έλληνες πρέπει να εξοντωθούν. «Η Τουρκία πρέπει να γίνει μωαμεθανική χώρα. …»


Στις 12 Μάιου 1912 η εφημερίδα «Χατέμ Μιλέτ» της Κερασούντας έγραφε: «Εμείς οι Τούρκοι δεν διακρίνομε την λεπτότητα της πολιτικής ήτις εστίν απάτη, γνωρίζομεν όμως κάλλιστα την μεταχείρισιν της σπάθης…. Πρέπει ήδη να εξέλθη εκ της θήκης η σπάθη, διότι οι κυβερνήσεις των πιστευόντων εις τον Σταυρόν συννενοήθησαν διαβολικώς απέναντι του αθώου ισλαμικού κόσμου…»


Οι σποραδικές δολοφονίες αυξάνονται. Χωρικοί που πηγαίνουν στα χωράφια τους βρίσκονται καθημερινά δολοφονημένοι. Ο πρέσβης των ΗΠΑ Χένρι Μοργκεντάου, αγανακτισμένος γράφει: «…Η συμπεριφορά αυτή της τουρκικής κυβέρνησης εναντίον των Ελλήνων προκάλεσε την αγανάκτησή μου….Αναμφίβολα , η αδιαφορία του πολιτισμένου κόσμου ενθάρρυνε τους Τούρκους να χρησιμοποιήσουν αυτές τις μεθόδους εναντίον των Ελλήνων και των άλλων Χριστιανικών λαών…».


Η δεύτερη φάση της Γενοκτονίας ξεκινά το 1915 . Το Οθωμανικό κράτος βρίσκεται σε πόλεμο με τις δυτικές δυνάμεις. Οι δικαιολογίες των Τούρκων για συνεργασία των Ελλήνων και των Αρμενίων με τις δυνάμεις της Αντάντ και οι πρώτες κινήσεις αυτοάμυνας , νομιποποιεί την κρατική βία και δίνει άλλοθι στους Νεότουρκους. 1.500.000 Αρμένιοι εξοντώνονται...


Συγκλονιστική είναι η μαρτυρία του Στάθη Χριστοφορίδη που υπήρξε, το 1915, ακούσιος μάρτυρας της σφαγής των αρμενοπαίδων της Τραπεζούντας. Αναφέρει ότι οι σφαγείς φώναζαν: <<Αμποτε και στων Ελλήνων! Και αυτούς έτσι θα κάνουμε.>> Και τελειώνει την αφήγησή του ο Χριστοφορίδης <<Υστερνά ασ’ έναν χρόνον, εμάς πα’ εκατάστρεψαν>>.


Η περίοδος 1919-1923 αποτελεί την τρίτη και τελευταία φάση της γενοκτονίας.


Κάτω από την καθοδήγηση Γερμανών συμβούλων και με ηθικούς αυτουργούς τον γερμανό πρέσβη Βανγκενχάιμ και το στρατιωτικό επιτελείο υπό τον στρατηγό Λίμαν φον Σάντερς εφαρμόζονται σκληρότεροι και αποτελεσματικότεροι τρόποι εξόντωσης. Τα τάγματα εργασίας, τα γνωστά «αμελέ ταμπουρού» με ανελέητους ξυλοδαρμούς και εκτελέσεις, ο λευκός θάνατος με τις μαζικές εξορίες γυναικόπαιδων που περιφέρονται χωρίς λόγο και σκοπό στα βουνά και στις ερήμους με ζέστη και πολικό ψύχος χωρίς ρουχισμό και τροφή, οι δίκες με κατασκευασμένες κατηγορίες και αποφάσεις, οι επιτάξεις και αρπαγές είναι οι νέες μορφές εξόντωσης.


Ακόμη και ο γιος του Τζεμάλ πασά, μέλους της τριανδρίας, ο οποίος σπούδαζε στο Παρίσι έδωσε την παρακάτω πληροφορία, όπως αυτή εντοπίσθηκε στα αρχεία του Γαλλικού Γενικού Επιτελείου με ημερομηνία 30 Ιουλίου 1917 « εδώ και τρεις βδομάδες, σφαγές Ελλήνων κατά μάζες έλαβαν χώρα. Ο αριθμός των φονευθέντων φθάνει τις 40 000.»


Στις 19 Μαΐου του 1919 , ημερομηνία κατά την οποία ο Μουσταφά Κεμάλ αποβιβάζεται στην Σαμψούντα , μπαίνει σε εφαρμογή η σκληρότερη φάση της Ποντιακής Γενοκτονίας. Για την επικράτηση του κεμαλισμού χρησιμοποιήθηκαν στρατιωτικά, πολιτικά και «διάφορα θεσμικά» μέσα.


Τα δικαστήρια της ανεξαρτησίας της Αμάσειας ήταν ένα «θεσμικό μέσο». Με συνοπτικές διαδικασίες δολοφονούνται η θρησκευτική πολιτική και πνευματική ηγεσία της Αμισού και της Πάφρας.


Συνταρακτική είναι η στάση του νεαρού, μόλις 32 ετών, δημοσιογράφου Νίκου Καπετανίδη, ο οποίος απευθυνόμενος στον δικαστή είπε. «Εμένα δεν με αφορά το κατηγορητήριο. Εγώ κύριε πρόεδρε δεν αγωνίστηκα ποτέ για Ανεξάρτητο Πόντο. Εγώ μια ζωή αγωνίστηκα για την ένωση του Πόντου με την Ελλάδα.»


Ενώ ο μελλοθάνατος Γιώργος Κακουλίδης, μια ημέρα πριν την αγχόνη , γράφει στη γυναίκα του ...

«Αγαπητή μου Κυριακή,

Πλησιάζει το τέλος μας, ο θάνατος περιίπταται των κεφαλών μας. Χθες
ενενήκοντα πέντε Αμισηνοί και Παφραίοι κατεδικάσθησαν εις θάνατον δι'
αγχόνης, εκ των οποίων οι περισσότεροι ήσαν το άνθος των άνω πόλεων,
επιστήμονες, έμποροι, τραπεζίται, τυχόντες πάσης ηλικίας. Και εις
ημάς το ίδιον θα συμβή...>>


Οι εκτοπίσεις, οι εξορίες , οι οδοιπορίες μέσα στο χιόνι των γυναικόπαιδων και των γερόντων - οι άνδρες βρίσκονται ήδη στα τάγματα εργασίας ή στο στρατό - είναι ένα Αουσβιτς εν ροή, οι άνθρωποι πέθαιναν καθ΄ οδόν. Δεν περπατούσαν για να φθάσουν κάπου, όχι , περπατούσαν για να πεθάνουν από τις κακουχίες, την παγωνιά, την πείνα, τον εξευτελισμό ....


Αυτό ήταν το διαβολικό σύστημα , πονηρά οργανωμένο.Δεν υπήρχε στο τέρμα κανένα Αουσβιτς, γιατί για τους περισσότερους δεν υπήρχε τέρμα.Το ταξίδι προς το θάνατο ήταν ο θάνατος, όχι το τέρμα του ταξιδιού...


Εκτός από τους διωγμούς έγιναν και ευρείας έκτασης προσπάθειες βίαιου εξισλαμισμού...Ο Μητροπολήτης Τραπεζούντας Χρύσανθος , στην έκθεσή του στον Οικουμενικό Πατριάρχη στις 12 Οκτωβρίου 1918 αναφέρει τη βία που σημειώθηκε στην περιοχή του , ενώ ο μητροπολίτης Νεοκαισάριας σημειώνει << τα πάνδεινα υποστάντες οι κάτοικοι Κολωνίας , ληστεύσεις, διωγμούς, βιασμούς και σφαγές. Ετάφησαν άκλαυτοι και ακήδευτοι στις αφιλόξενες χώρες των Τούρκων ....>> .


Στο συνέδριο ειρήνης στο Παρίσι το Δεκέμβριο του 1918 ο Ελευθέριος Βενιζέλος πιέστηκε από τις δυτικές δυνάμεις και δεν συμπεριέλαβε τον Πόντο στις ελληνικές διεκδικήσεις και, παρά τις διαμαρτυρίες των Ελλήνων συμφώνησε να παραχωρηθεί η περιοχή στην υπό ίδρυση Αρμενική Δημοκρατία. Εγκαταλελλημένοι πλέον απ΄ όλους προσπαθούν μόνοι τους να περισσώσουν ότι μπορούν. Ετσι δημιουργείται το γενναίο αντάρτικο του Πόντου , άγνωστο στους περισσότερους Έλληνες...


Στο αντάρτικο αυτό συμμετέχουν και ένοπλες γυναίκες. Γνωστή είναι η περίπτωση της περιοχής Σάντα . Το Σεπτέμβριο του 1921 οι αντάρτες μαζί με το δυσκίνητο αυτό σώμα των γυναικόπαιδων, δέχτηκαν επίθεση. Η διαφυγή ήταν δύσκολη και η μόνη λύση ήταν να σταλούν μόνες οι γυναίκες και τα παιδιά σε ασφαλές σημείο. Η απόφαση συνάντησε την άρνηση των γυναικών, και η κατάσταση έγινε τραγική ακόμη περισσότερο με τα κλάματα των μικρών παιδιών. Τότε «πολλά παιδιά, επειδή αι γυναίκες των δεν μπορούσαν να σταματήσουν τας φωνάς των παιδιών τους και μη θέλοντας να χωρισθούν εξ ημών, τα σκότωσαν και τα άφησαν επί τόπου». Στις περισσότερες από αυτές τις γυναίκες της Σάντας και άλλων περιοχών οι οποίες παρέδωσαν τα βρέφη τους στους αντάρτες, είχαν κλονισμό της ψυχικής τους υγείας, αφού επέζησαν των βιαιοτήτων και των σφαγών εκδηλώνονταν αργότερα το σύνδρομο και η ενοχή του διασωθέντα.


Το σχέδιο εξόντωσης των Ελλήνων αφορούσε και τις γυναίκες και τα παιδιά. Η βίαιη αρπαγή των γυναικών και ο εγκλεισμός τους σε σπίτια Τούρκων, ο εξισλαμισμόςτους, οι μαζικοί βιασμοί και οι βίαιες εγκυμοσύνες, η δολοφονία εγκύων γυναικών, η βίαιη αρπαγή παιδιών και βρεφών από τις μητέρες τους και η μεταφορά τους σε τουρκικές οικογένειες, τεκμηριώνει το αδίκημα της γενοκτονίας.


Τον επίλογο της γενοκτονίας αποτελεί ο ξεριζωμός των επιζώντων. Με τη συνθήκη της ανταλλαγής των πληθυσμών έρχονται στην Ελλάδα και τα τελευταία υπολείμματα της Γενοκτονίας, ενώ πολλοί θα αναζητήσουν καλύτερες συνθήκες στην Αμερική, Καναδά, Αυστραλία κ.λ.π.


Η Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού δεν απέκτησε τη δικαίωση που της οφείλαμε. Γιατί, όπως πολύ σωστά αναλύει ο καθηγητής κ. Κ. Φωτιάδης ,θέσαμε ως πρώτη προτεραιότητα να ασχοληθούμε με το χώρο του ελλαδικού κράτους. Αγνοήσαμε όμως έτσι την ουσία. Ότι ο ελληνισμός εκτείνονταν πολύ πέραν του ελλαδικού κράτους. Γιατί εκτιμήσαμε ότι πρέπει στο όνομα της φιλίας και καλής γειτονίας να θέσουμε λήθη στην ιστορία μας...


Οι νεκροί του Πόντου , μέσα από εμάς τις νεότερες γενιές, ζητούν δικαίωση ...


Απαιτούμε από τη γείτονα χώρα να σταματήσει να αρνείται το μαζικό έγκλημα και την καλούμε να πράξει το καθήκον της, αναγνωρίζοντας την ευθύνη για τη Γενοκτονία, ως ελάχιστο δείγμα σεβασμού, ειλικρινούς μεταμέλειας, φιλίας και συνεργασίας με την Ελλάδα.


Απαιτούμε από την Ελληνική Πολιτεία να εργασθεί με σοβαρότητα ώστε να πληθύνει ο αριθμός των χωρών που θα αναγνωρίσουν με επίσημες πράξεις τη Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού.



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου