Παιχνίδια με τη φωτιά στα ελληνικά νησιά

 

 

 

 

Σοκ έχουν προκαλέσει σε όλους μας οι αποκαλύψεις του πρώην πρωθυπουργού της Τουρκίας Μεσούτ Γιλμάζ ότι η χώρα του χρηματοδοτούσε εμπρησμούς σε ελληνικά δάση τη δεκαετία του '90! Βέβαια μετά το σάλο που προκάλεσε με τις αποκαλύψεις του, ο κ. Γιλμάζ έρχεται τώρα και τα γυρίζει....Είπα-Ξείπα....

Τις ημέρες αυτές , έτυχε να ξαναδιαβάζω το πολύ ενδιαφέρον βιβλίο του Μάνου Ηλιάδη <<Οι Τουρκικές Μυστικές Υπηρεσίες και η ΜΙΤ>> τόμος Α΄, εκδόσεις Ινφογνώμων . Ο συγγραφέας του βιβλίου (σελ. 362) καταγράφει πολλά και ενδιαφέροντα στοιχεία για το συγκεκριμένο θέμα , που ομολογουμένως σοκάρουν. Παρακάτω παραθέτω κάποια ενδεικτικά αποσπάσματα από το βιβλίο ...

<<Οι οργανωμένες πυρκαγιές των ελληνικών νησιών του 1993 και 1994 , έγιναν αφορμή για να αποκαλυφθεί η έκταση του ακήρυκτου πολέμου που διεξάγει από ετών η Τουρκία εις βάρος της Ελλάδος και για να αφυπνισθεί , αν και όχι τελείως, η ελληνική πολιτική ηγεσία ως προς τα μέσα που χρησιμοποιούν οι Τούρκοι.Οι πυρκαγιές βέβαια, δεν ήταν παρά ένα μόνο από τα μέσα που χρησιμοποιούν και μάλιστα δεν αποτελούσαν καν μία νέα μέθοδο. Από τα μέσα της δεκαετίας του ΄80 οι ελληνικές αρχές όχι μόνο είχαν στοιχεία για την εμπλοκή των Τούρκων στις διάφορες ΄΄ανεξήγητες΄΄ πυρκαιές , αλλά είχαν επιτύχει να συλλάβουν και τους δράστες τους. Η περίεργη αντίληψη όμως όλων των ελληνικών κυβερνήσεων ότι η λήψη των ενδεδειγμένων μέτρων για την αντιμετώπιση συγκεκριμένων τουρκικών προκλήσεων θα επιδείνωνε την κατάσταση, όχι μόνο δεν επέφερε το επιδιωκόμενο μέσω της τακτικής αυτής αποτέλεσμα , αλλά φυσικά ενεθάρρυνε την συνέχιση και κυρίως την κλιμάκωση των τουρκικών εχθρικών ενεργειών.

Επί πλέον , η ατελέσφορος αυτή τακτική , η οποία αγνοούσε μια σημαντική αρχή της στρατηγικής βάσει της οποίας μια απειλή αντιμετωπίζεται στο χαμηλότερο δυνατό επίπεδο, ενείχε τον ακόμη μεγαλύτερο κίνδυνο οι δυο χώρες να οδηγηθούν τελικώς σε πόλεμο.Διότι, από καθαρά θεωρητική άποψη, όταν μια χώρα κατορθώνει να αποκτήσει την δυνατότητα να καταφέρει, σε μια αντίπαλη χώρα, πλήγματα με σημαντικές οικονομικές και άλλες επιπτώσεις και δη ατιμωρητί και τούτο χωρίς την ανάγκη να καταφεύγει σε πόλεμο, τότε το πιθανότερο να συμβεί δεν μπορεί να είναι άλλο από την συνέχιση αυτής της πρακτικής, καθ΄ όσον τουλάχιστον χρόνο η χώρα που δέχεται τα πλήγματα δεν αντιδρά. Στο πλαίσιο αυτής της λογικής , η έλλειψη δυναμικής αντιδράσεως εκ μέρους της υφιστάμενης τα πλήγματα χώρας, όχι μόνο διευκολύνει την συνέχισή τους αλλά μπορεί να προκαλέσει και μια επικίνδυνη κλιμάκωση ή να οδηγήσει τελικώς τις σχέσεις μεταξύ των δυο χωρών σε επικίνδυνη ένταση, με απρόβλεπτη - ή αντίθετη της επιδιωκόμενης - έκβαση.

Αυτός ο περίεργος στρουθοκαμηλισμός των ελληνικών κυβερνήσεων προκύπτει αβίαστα από την προαναφερθείσα περίπτωση της συλλήψεως του Αλ Κιζιλάι το 1985 και την ομολογία του ότι δύο άλλοι συμπατριώτες του (που είχαν επίσης συλληφθεί) τον είχαν βάλει να κάψει τα ελληνικά δάση. Και τούτο δεν αποτελεί απλές φήμες ή ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, αλλά ΄΄ομολογία΄΄ του αρμόδιου Ελληνα υπουργού Δημόσιας Τάξεως υπό μορφή συνεντεύξεως που παρεχώρησε σε συντάκτες της Ελευθεροτυπίας την 1η Σεπτεμβρίου 1985. Μεταξύ άλλων αποκαλυπτικών στοιχείων ο Υπουργός είπε στο δημοσιογράφο ΄΄ Πιστεύω ότι οι εμπρησμοί είναι εθνικό έγκλημα σε πολλά επίπεδα. Ο στόχος είναι η αποσταθεροποίηση του τουρισμού αλλά πέρα από αυτό είναι προσπάθεια για χτύπημα της οικονομίας μας, της ποιότητας της ζωής μας, του δημοκρατικού πολιτεύματος...΄΄.

Εχοντας την ομολογία ενός τουλάχιστον των συλληφθέντων και επίγνωση της πραγματικής διαστάσεως των συγκεκριμένων ενεργειών , θα περίμενε κανείς την αυστηρή τιμωρία των ενόχων και τις απαιτούμενες δριμύτατες παραστάσεις πτος την Τουρκία. Αλλά, όσο και αν φαίνεται περίεργο, διαμαρτυρίες προς την Αγκυρα δεν έγιναν, η δε τιμωρία των συλληφθέντων περιορίσθηκε , μετά την ολιγοήμερη κράτηση των ενόχων , στην απέλασή τους από τη χώρα.

Η περίεργη αντιμετώπιση εκ μέρους των ελληνικών αρχών των καταφανέστατων πράξεων δολιοφθοράς είχε ως φυσικό αποτέλεσμα την κάθετη και επί συστηματικής πλέον βάσεως αύξηση των ΄΄ανεξήγητων΄΄ πυρκαιών. Το 1993 οι πυρκαιές στα νησιά και σε άλλες περιοχές της χώρας έλαβαν ιδιαίτερα μεγάλες διαστάσεις , η δε ελληνική πλευρά για πρώτη φορά έκανε μνεία ΄΄εξωγενών παραγόντων΄΄ δια στόματος του τότε Πρωθυπουργού Κ.Μητσοτάκη. Να σημειωθεί ότι και στις πυρκαιές αυτές, τα στοιχεία της τουρκικής αναμείξεως δεν έλειψαν. Οι αρχές είχαν επισημάνει δύο Τούρκους που επισκέφθηκαν την Ικαρία, την Κρήτη και τη Ρόδο σε χαρακτηριστικά ταξίδια-αστραπή, μετά τα οποία ξέσπασαν καταστροφικές πυρκαιές.

Η αχνή αναφορά σε ΄΄εξωγενείς παράγονες΄΄ δεν ήταν φυσικά ο κατάλληλος τρόπος για να αντιμετωπισθεί μια σαφέστατα εχθρική ενέργεια, με προφανή κίνητρα και οφέλη για την τουρκική πλευρά. Αντιθέτως μάλιστα, η πρωτοφανής ανοχή και παθητικότητα της ελληνικής πλευράς απεθράσυνε την Αγκυρα, παράλληλα δε την διευκόλυνε τα μέγιστα στην στρατολόγηση νέων εμπρηστών οι οποίοι, στην χειρότερη των περιπτώσεων, δεν θα είχαν τίποτε να φοβηθούν πέραν μιας ολιγοήμερης κρατήσεως .

Ετσι το 1994 υπήρξε το έτος που οι πυρκαιές έλαβαν τέτοιες διαστάσεις , οι δε συνοδές ενδείξεις ήταν τόσο αποκαλυπτικές, που θα ήλπιζε κανείς ότι η ελληνική πλευρά επί τέλους θα αφυπνίζετο. Περιέργως , κάτι τέτοιο δεν συνέβη και πάλι. Στις 22 Ιουνίου το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών είχε στα χέρια του την επιστολή μιας τουρκικής ΄΄εξτρεμιστικής΄΄ οργανώσεως προς την πρεσβεία μας στην Αγκυρα, με την οποία προανεγγέλετο - εις το όνομα του τουρκικού έθνους - η διενέργεια ενός μπαράζ επιθέσεων στα ελληνικά νησιά του Αιγαίου, με πρώτο στόχο την Ρόδο, ως αντίποινα για τις καταστροφές που υπέστη ο τουρισμός από τις επιθέσεις των Κούρδων ανταρτών (σε τουριστικές περιοχές της Τουρκίας).

Στις 11 Ιουλίου εξερράγη μια βόμβα στη Λίνδο της Ρόδου, περιοχή του πρώτου -ως ανηγγέλθη- στόχου.

Στις 12 Ιουλίου εξερράγησαν δύο ακόμη βόμβες στη Ρόδο.

Στις 13 Ιουλίου 1994 , δύο ημέρες μετά την πρώτη επίθεση και χωρίς κανένα διάβημα εκ μέρους της ελληνικής κυβερνήσεως προς το μη κατονομασθέν ΄΄εξωελληνικό΄΄ κέντρο , ακολούθησαν οι πυρκαιές σε 3 μέτωπα στην περιοχή Βελανιδιές της Ρόδου.

Στις 14 Ιουλίου 1994 τυρκικό περιπολικό σκάφος άνοιξε πυρ εναντίον Ελληνοκυπρίων ψαράδων που αλίευαν με μικρό σκάφος στη θαλάσσια περιοχή του Παραλιμνίου.

Στις 16 Ιουλίου, τρεις ημέρες μετά τις πυρκαιές της Ρόδου και μετά την (εν τω μεταξύ) πυρπόληση της Λήμνου, σειρά είχε η Σάμος όπου , στις 3.15 μ.μ. ξέσπασε πυρκαιά σε τρία διαφορετικά σημεία. Την ίδια ημέρα συνελήφθησαν στην Κύπρο από τις αρχές ασφαλείας - που είχαν πληροφορίες - ότι οι Τούρκοι ετοίμαζαν τρομοκρατικές επιθέσεις στην Κύπρο , παρόμοιες με αυτές της Ρόδου...

Στις 4 Αυγούστου νέα πυρκαιά ξέσπασε στη Σάμο όπου ανεφέρθη η παρουσία κουκουλοφόρων (που επέβαιναν σε μοτοσυκλέτα) από αγροφύλακα της περιοχής.

Στις 5 Αυγούστου μεγάλης έκτασης πυρκαιά εκδηλώθηκε το μεσημέρι στη Χίο. Το απόγευμα της ίδιας ημέρας εκδηλώθηκε νέα πυρκαιά , αυτή τη φορά στο ακριτικό Καστελόριζο.

Στις 15 Αυγούστου πυρκαιές εκδηλώθηκαν στη Λέσβο, στη Χίο και για τρίτη φορά εντός μηνός στη Σάμο. Η πυρκαιά στη Λέσβο εξελίχθη σε τεράστια καταστροφή, εκατοντάδες τουρίστες εγκατέλειψαν το νησί ...

Στις 16 Αυγούστου ένας άγνωστος , ο οποίος αυτοπαρουσιάστηκε ως εκπρόσωπος της οργανώσεως ΄΄Τούρκοι της Δυτικής Θράκης΄΄ , σε τηλεφωνική του επικοινωνία με ραδιοσταθμό της Αλεξανδρουπόλεως, ανεκοίνωσε ότι τοποθετήθηκε βόμβα στο αεροδρόμιο με στόχο τον πρόεδρο της Ν.Δ. Μιλτιάδη Εβερτ, ο οποίος θα παρίστατο στις εργασίες του Α΄Παγκοσμίου Συνεδρίου Θρακών, μαζί με τον αναπληρωτή υπουργό Εθνικής Οικονομίας Γ.Ρωμαίο. Μετά από έρευνες ευρέθη και εξουδετερώθη ο εκρηκτικός μηχανισμός....

Τρία χρόνια αργότερα οι ίδιοι οι Τούρκοι παραδέχθηκαν - στο πλαίσιο της χιονοστιβάδος των αποκαλύψεων του ατυχήματος του Σουσουρλούκ - ότι οι ίδιοι ήταν υπεύθυνοι για τους εμπρησμούς των ελληνικών νησιών... Οι πυρκαιές δεν σταμάτησαν το 1994 αλλά συνεχίσθηκαν και τα επόμενα χρόνια. Ιδιαίτερης σημασίας ήταν οι πυρκαιές του 1997, αρκετούς μήνες μετά τις αποκαλύψεις που ακολούθησαν το δυστύχημα του Σούσουρλουκ και την ομολογία Τούρκων παρακρατικών ότι είχαν λάβει μέρος στους εμπρησμούς των ελληνικών δασών. .. Οι Τούρκοι συνέχισαν να πυρπολούν τα ελληνικά δάση - ενώ ήξεραν ότι η ελληνική πλευρά ήταν πλέον εν γνώσει των πραγματικών δραστών - και σε τούτο συνέβαλε η υποτονική αντίδραση της ελληνικής κυβερνήσεως.

Σε κάθε περίπτωση , η εικόνα που εμφανίζει η τουρκική πλευρά στο σύνολό της , σε περίπτωση δολοφονίας, βομβιστικής επιθέσεως , πυρκαιές κ.λ.π. συντίθεται από τα εξής διαδοχικά στάδια: α) σιωπή για λίγες ημέρες μέχρι να μελετήσουν τις πρώτες αντιδράσεις της θιγόμενης πλευράς, β) σύντομη αναφορά του συμβάντος στον τύπο, κατά κανόνα με μια μικρή καθυστέρηση, χωρίς ερμηνεία ή σχολιασμό και δυσανάλογη με το μέγεθος της ειδήσεως υποβάθμιση του συμβάντος, γ) ασυνήθης εξαφάνιση της ειδήσεως τις αμέσως επόμενες ημέρες, παρά το γεγονός ότι το συμβάν παραμένει εν εξελίξει , δ) απόπειρα αποπροσανατολισμού σε περίπτωση που η πληγείσα χώρα ή ο τύπος διατυπώνει υποψίες για τουρκική ανάμειξη και ε) αντιστροφή της κατηγορίας, με την χώρα - θύμα να καταγγέλλεται ότι διαπράττει εις βάρος της Τουρκίας τις ίδιες ακριβώς εχθρικές ενέργειες που η τελευταία διέπραξε εναντίον της.

Οι πολυήμερες πυρκαιές έκαιγαν τα δάση της Θράκης και των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου και ο ελληνικός τύπος τις απέδιδε στην Τουρκία χωρίς όμως καμία επίσημη ελληνική καταγγελία. Ο εκπρόσωπος του τουρκικού υπουργείου Εξωτερικών απέρριψε τις κατηγορίες περί εμπλοκής της Τουρκίας και κατέφυγε στην κλασσική δήλωση ότι με τέτοιες κατηγορίες δηλητηριάζονται οι ελληνοτουρκικές σχέσεις...>>

 

 

Ο Μάνος Ηλιάδη υπήρξε εκ των βασικών δημιουργών του περιοδικού ΄΄Αμυνα και διπλωματία΄΄, ένας εκ των παλαιοτέρων στρατιωτικών συντακτών του χώρου. Το εν λόγω βιβλίο , με την έκδοσή του , προκάλεσε σάλο στην Τουρκία και η ΜΙΤ , χωρίς την άδεια του συγγραφέα, προέβη στην παράνομη μετάφρασή του.

Ηδη κυκλοφόρησε και ο Β΄τόμος του βιβλίου .

Υ.Γ.

O Mεσούτ Γιλμάζ, μετά το ατύχημα στο Σουσουρλούκ (3-4 Νοεμβρίου 1996), έδωσε εντολή ως πρωθυπουργός να διερευνηθεί το τεράστιο θέμα της δράσης των παρακρατικών και μαφιόζικων μηχανισμών υπό τη σκιά και προστασία του τουρκικού κράτους. Μετά από λίγες ημέρες (24 Νοεμβρίου 1996), ευρισκόμενος στη Βουδαπέστη, δέχτηκε επίθεση και γρονθοκοπήθηκε από παρακρατικούς της συμμορίας των Γκρίζων Λύκων (φώτο), για να σταματήσει τις ενέργειες αποκάλυψης και αποκαθήλωσης του ελεγχόμενου από την Τσιλέρ βαθέος κράτους.(Ινφογνώμων)

(Στο ατύχημα στο Σουσουρλούκ ο μοναδικός επιζών της μαύρης Mercedes του δυστυχήματος , ο αρχιμαφιόζος Γκρίζος Λύκος Αμπντουλλάχ Τατσλί, παραδέχτηκε δημόσια ότι έβαζε φωτιές στα ελληνικά δάση για χάριν της μητέρας πατρίδας του. Η δε πρωθυπουργός Τσιλέρ φέρεται να δήλωσε τα εξής αποκαλυπτικά: «Εμείς τιμούμε με σεβασμό αυτούς που πυροβολούν εν ονόματι του κράτους»!).