Το Χρονογράφημα του Ευ. Ασπιώτη Εφημερίδα ΘΑΡΡΟΣ Μάιος 1983...
΄΄ Ενα τηλεφώνημα από την Ερμούπολη μου διέκοψε τον μεσημβρινό ύπνο. <<Μη ξεχάσετε να γράψετε για τα ωραία δειλινά>>, μου είπε η άγνωστη φωνή. Και συνέχισε <<Εξακολουθεί να είναι ρομαντικός ο περίπατος στα Βαπόρια και στο Νησάκι. Μόνο που οι περιπατητές είναι λίγοι>>. Και πριν κλείσει το τηλέφωνο η άγνωστη φωνή μου ψιθύρισε<<Στης Σύρας τον ανήφορο....>> Κι αποκάλυψε την ταυτότητά της...
Τα ωραία δειλινά , πως να τα ξεχάσω παλιέ μου φίλε, που με λησμόνησες κι εσύ, που με ξέχασες, που έπαψες κι ευχητήρια κάρτα ακόμα να μου στείλεις. Σταμάτησες κάθε επικοινωνία μας, ξέχασα ακόμα και τη φωνή σου. Μα γιατί τόσο γρήγορα έκλεισες το τηλέφωνο; Σ΄ ανάγκασε η νοοτροπία του ΟΤΕ με την ακρίβειά του ν΄αποτρέπει την επικοινωνία και επανασύνδεση των ξεχασμένων φίλων; ΄Η μήπως τα ωραία δειλινά που ήθελες να μου θυμίσεις , σου θύμισαν την παλιά ωραία και ξέγνοιαστη ζωή; Αλήθεια , για θυμίσου στο καφενεδάκι του Πίπη στα Βαπόρια με πόση ρομαντική διάθεση χαιρόμαστε τη δύση του ήλιου και πλάθαμε τα μελλοντικά μας όνειρα! Για θυμήσου που βλέπαμε τ΄ ανοιχτό πέλαγος σαν ανοιχτό ορίζοντα των ονείρων μας και λέγαμε και λέγαμε διαρκώς για το μέλλον που ανοίγονταν μπροστά μας. Κι ακόμα εκείνες τις τρελλές , μα αθώες σκέψεις μας για την κατάχτηση της ζωής. ΄Ολα ρόδινα ξετυλίγονταν μπροστά μας. Καθάριος ο ουρανός . Δεν υπάρχουν σύννεφα στον ορίζοντα. Τ΄ ανοιχτό πέλαγος, τ΄ ωραίο τοπίο. Η αισιόδοξη σκέψη. Ακόμη και τον κουραστικό ανήφορο τον βλέπαμε αισιόδοξα , γεμάτο <<κανέλλα και γαρύφαλλο>>.
Μη μου κρύβεις την αλήθεια. Τα είχες ξεχάσει όλα αυτά και μαζί τους το φίλο σου. Καταλαβαίνω πόσο τα γράμματά μου σε συγκίνησαν και σε συνετάραξαν. Και ίσως , στρείδι κολλημένο στο Βράχο εσύ, νοστάλησες αυτή. Και μεσ΄ στο συγκλονισμό σου με σκέφτηκες, μ΄ αναζήτησες, μου τηλεφώνησες. Μη μου πεις πως σ΄ αυτή τη θύμισή σου πάνω δεν έκλαψες. Γιατί ξέρω πως είσαι ευαίσθητος. Δε ξέρω όμως γιατί έκλαψες. Για τα ωραία δειλινά ή για το φίλο που ξαναζωντάνεψες μέσα σου; Πιστεύω και τα δύο. Και πιστεύω εξ ίσου ειλικρινά.
Τα ωραία δειλινά , λοιπόν φίλε μου , είναι η θύμησή τους, σ΄ έκαναν ν΄αποβάλλεις το πρόχειρο ένδυμα του ευδαιμονισμού που είχες φορέσει και που δε σου ταίριαζε . Και ξαναντύθηκες τις αναμνήσεις με την παραμελημένη παλιά φορεσιά τους. Φαντάζομαι να ξανάνοιωσες. Να ξανάγινες νέος, έφηβος, γεμάτος ζωή , θάρρος, όνειρα κι ελπίδες. Και γεμάτος κουράγιο ν΄ ανηφόρισες τα Βαπόπια , να ξαναπήγες στο καφενεδάκι του Πίπη, να ξαναγνάντεψες το πέλαγος , να ξαναπόλαυσες την ωραία δύση του ήλιου, να ξαναρούφηξες το θαλασσινό αγέρι, να ξαναμύρισες την αλμύρα της θάλασσας. Μόνος όμως αυτή τη φορά, φίλε παλιέ. Χωρίς τη δικιά μου συντροφιά, που ζω εδώ μακρυά , την πικρή μου τη μοναξιά. Αισθάνομαι όμως να δακρίζεις την ώρα που διαβάζεις τις γραμμές τούτες. Δακρύζεις γιατί αντίκρισες τ΄ωραίο δειλινό, το γαλήνιο πέλαγος. Δεν ξανάδες όμως τον Πίπη, που χρόνια ολόκληρα έμεινε εκεί , για να βρίσκουν στο φτωχό και ρομαντικό καφενεδάκι του ξεκουριά οι περιπατητές που χαίρονταν τ΄ ωραίο πέλαγος. Αλήθεια πόσοι σαν τον Πίπη μας λείπουν, που μας ξεκούραζαν στη ζωή, με το φτωχό τους κέρασμα, το λουκουμάκι και το σταμνήσιο δροσερό νερό... ΄΄!!!
Υ.Γ. Από την εκπομπή του ραδιοφωνικού σταθμού της Ι.Μ.Σύρου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου