Οχι στη βία κατά των γυναικών....

Π Ρ Ο Σ Ε Χ Ω Σ

θεατρικό δρώμενο , σε συνεργασία με το συμβουλευτικό κέντρο γυναικών Σύρου. Συμμετέχει η μικρή ορχήστρα του συλλόγου μας...

ΟΙ Ζωγραφιές της Μυρσίνης

 Έστεκα πίσω της και την παρατηρούσα καθώς ζωγράφιζε. Σχεδίαζε στο μπλοκ ζωγραφικής της με μανία, ούτε που είχε καταλάβει ότι βρισκόμουν εκεί. Τελείωσε τη ζωγραφιά της και καθότανε κοιτάζοντάς την. Ασάλευτη. Πήγα κοντά να δω. Μια γυναικεία μορφή πάνω στο χαρτί. Συγκεκριμένα ένα πρόσωπο, γκρίζο, χρώμα δεν υπήρχε πουθενά.

Τότε με αντιλήφθηκε. “τί κοιτάς;” με ρώτησε θυμωμένα. “Τί ζωγράφισες;” την ρώτησα. “Δεν βλέπεις; Τη μάνα. Τη μάνα μας ζωγράφισα.” μου απάντησε. Έφυγα χωρίς να της απαντήσω, βγήκα στη βεράντα άναψα τσιγάρο-κρυφά, τώρα που έλειπε η μάνα, μην μάθει ότι καπνίζω αλίμονό μου- και προσπάθησα να μην κλάψω. Να μην κλάψω για την Μυρσίνη μας. Είναι η μεγαλύτερη από τα παιδιά της μάνας, εγώ δεύτερη.

Πονάω για την Μυρσίνη έτσι που τη βλέπω αλλιώτικη. Η μάνα όλο της φωνάζει και όλο τη χτυπάει. Η αλήθεια έιναι ότι η Μυρσίνη σε όλα της είναι αλλιώτικη. Όταν σε κοιτάζει νομίζεις πως διαβάζει τη ψυχή σου και καμμιά φορά σε κάνει να νιώθεις αμήχανα. Μιλάει με τα τριαντάφυλλα όταν τα ποτίζει και σιγοτραγουδάει πάντα ό,τι δουλειά και αν κάνει. Νομίζεις πάντα πως ανήκει κάπου αλλού. Μα είναι καλή και δοτική σε όλους. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί η μάνα την χτυπούσε. Εμάς τις δύο-εμένα και τη μικρότερη αδερφή μου-ποτέ η μάνα δεν μας χτύπησε. Δεν ξέρω πως είναι, μα πρέπει να πονάει πολύ γιατί βλέπω τη Μυρσίνη να κλαίει για πολύ ώρα.

Την προηγούμενη βδομάδα, Τετάρτη ήτανε. Δεν θα την ξεχάσω εκείνη την Τετάρτη. Βοηθούσα τη μικρότερη αδερφή σε κάτι εργασίες που είχε για το φροντιστήριο, απόγευμα ήτανε. Ακούσαμε φωνές. Τις φωνές της μάνας. Και κλάμα. Το κλάμα της Μυρσίνης. Κρυφοκοιτάξαμε από τη μισάνοιχτη πόρτα να δούμε τί έγινε. Η μάνα με ένα ζωνάρι στο χέρι χτυπούσε τη Μυρσίνη και της φώναζε. Η καημένη η Μυρσίνη καταμεσίς στο πάτωμα να προσπαθεί να προφυλαχθεί. Μάταια. Το ζωνάρι την πετύχαινε όπου τα χέρια της δεν προλάβαιναν να μπούνε μπροστά σαν ασπίδα. Φοβηθήκαμε. Κλείσαμε την πόρτα και μείναμε εκεί ασάλευτες. Μέχρι που σταμάτησαν οι φωνές. Ακουγόταν μόνο το κλάμα της Μυρσίνης. Εκεί κατάχαμα διπλωμένη στα δύο. Δεν τολμήσαμε να ρωτήσουμε τη μάνα γιατί τη χτύπησε. Την φοβόμασταν. Την επόμενη μέρα ρώτησα κρυφά τη Μυρσίνη γιατί και εκείνη έφυγε τρέχοντας σα να ντράπηκε. Δεν την ξαναενόχλησα. Ποτέ δεν θα μάθω γιατί η μάνα χτυπούσε τη Μυρσίνη. Σα να την είχε άχτι. Αλλιώτικη η Μυρσίνη μας. Αυτό λες έφταιγε;

Έμπηξα με γινάτι το τσιγάρο στο χώμα της γλάστρας και πήγα να δω τι έκανε η Μυρσίνη με τη ζωγραφιά της. Την βρήκα στην ίδια θέση να κοιτάζει την ζωγραφιά σα να έφτιαχνε κάποιο σενάριο εξόντωσης με το μυαλό της. Κάθισα δίπλα της, δεν μιλούσαμε μόνο κοιτούσαμε τη ζωγραφιά της. Την αγαπάω την Μυρσίνη μας. Θα την πάρω μια μέρα μακριά από εδώ. Να μην την φτάνει η μάνα.

Της έσκασα ένα φιλί στο μάγουλο έτσι δίπλα μου που την είχα. Εκείνη γύρισε απότομα και με αγκάλιασε. Έχει μια ζεστασιά η αγκαλιά της.

Την αγαπάω την Μυρσίνη μας.

Δυο χρόνια μετά η Μυρσίνη μας παντρεύτηκε. Έρωτας μεγάλος. Όλα έγιναν γρήγορα. Πότε ερωτεύτηκε πότε παντρεύτηκε ούτε που το κατάλαβα. Μα η Μυρσίνη βιαζότανε να φύγει από τη μάνα μακριά να μη τη φτάνει. Έδειχνε ευτυχισμένη, απέκτησε και δύο παιδιά και καμάρωνε η Μυρσίνη για την οικογένειά της. Και τα κατάφερε, μας είχε πείσει όλους πως ήτανε ευτυχισμένη.

Μέχρι την περασμένη Κυριακή. Συνήθιζε η Μυρσίνη τις Κυριακές να μας καλεί για φαγητό στο σπίτι της. Ήθελε όπως η ίδια έλεγε να μη χαθούν τα δεσμά της οικογένειας. Είχε τελειώσει το καθιερωμένο γεύμα .Ήταν η ώρα του καφέ όταν της ζήτησα να μου δανείσει το κόκκινο μπλουζάκι της. Ντυνότανε κομψά η Μυρσίνη και πολλές φορές της ζητούσα να μου δανείσει κάποιο ρούχο της. Χατίρι δεν μου χάλαγε. “Μα φυσικά! Και το ρωτάς; Πήγαινε στην ντουλάπα μου, στο δεύτερο συρτάρι έχω το μπλουζάκι που θέλεις.” Μου είπε χαμογελαστή. Πήγα όπως μου υπέδειξε η Μυρσίνη άνοιξα το συρτάρι να πάρω το μπλουζάκι και κάνοντας να το κλείσω ξανά μου παράπεσε κάτι. Έκανα να κοιτάξω και σαστισμένη είδα το μπλοκ ζωγραφικής που είχε τότε η Μυρσίνη. Δεν περίμενα να το έχει ακόμα. Το πήρα στα χέρια μου και στη θύμηση εκείνης της εποχής, το άνοιξα να ξαναδώ τη ζωγραφιά της μάνας που είχε φτιάξει. Με έκπληξη όμως είδα μια άλλη ζωγραφιά. Ίδια με τότε, ένα πρόσωπο, γκρίζα όλα, χωρίς χρώματα, αλλά η μορφή δεν ήταν της μάνας. Η μορφή ήταν αντρική αυτή τη φορά. Ήταν ο άντρας της. Πάγωσα.

"Μα πού είσαι τόση ώρα; Το βρήκες;" την άκουσα να λέει καθώς έμπαινε στο δωμάτιο. Σάστισα, δεν ήξερα τι να πω. Με τρεμάμενη φωνή είπα: "Ναι το βρήκα."

"Τί κρατάς εκεί;" με ρώτησε αναστατωμένη. "Παράπεσε καθώς πήγα να κλείσω το συρτάρι." είπα σιγανά και της έδωσα το μπλοκ της πίσω.

Η Μυρσίνη με κοίταξε με τα σμαραγδένια μάτια της.” Δεν θα πεις ποτέ σε κανέναν για αυτό το μπλοκ κατάλαβες;” με ρώτησε με φωνή επιβλητική. Δεν άντεξα θύμωσα, την άρπαξα από τους αγκώνες της και την ταρακουνούσα λέγοντας της “γιατί; γιατί το επιτρέπεις; γιατί με κάνεις συνένοχη σου; γιατί;” Έφυγε τρέχοντας με δακρυσμένα μάτια και κλείστηκε στο μπάνιο. Επέστρεψα στο σαλόνι σαν να μην έγινε τίποτα. Κοιτούσα τον άντρα της και σκεφτόμουνα πόσο μπορεί να σε ξεγελάσει ένας άνθρωπος και να είναι άλλο από αυτό που δείχνει. Η Μυρσίνη περιτριγυρισμένη από ζωγραφιές, από σημάδια και πάντα με μια μάσκα φορεμένη. Και εγώ συνένοχη της να μην ξέρω τι να κάνω.

Μια βδομάδα πέρασε από εκείνο το τραπέζι και ούτε μια στιγμή δεν έβγαιναν από το μυαλό μου οι ζωγραφιές της Μυρσίνης…. Η Μυρσίνη μας, ένα κακοποιημένο παιδί, μια κακοποιημένη γυναίκα και εγώ; Εγώ τι κάνω; Δεν βαστούσα άλλο τούτη τη σιωπή. Έφυγα τρέχοντας και πήγα σπίτι της αποφασισμένη να την πάρω από εκεί μέσα με το έτσι θέλω. Βρήκα την πόρτα ανοιχτή, μπήκα τρομαγμένη. Σπασμένα αντικείμενα εδώ και εκεί. Τρόμαξα. Άργησα. Το ένιωσα πως άργησα. Τα παιδιά είναι σχολείο, υπέθεσα. Η Μυρσίνη όμως που είναι; Ο άλλος-ούτε το όνομά του δεν έλεγα πια-που είναι; Πήγα τρέχοντας προς την κρεβατοκάμαρα. Την βρήκα σωριασμένη κάτω. Σχεδόν μισολιπόθυμη. Κάλεσα ασθενοφόρο. Κάλεσα αστυνομία. Άργησα όμως, το ήξερα πως άργησα. Έδωσα στους αστυνομικούς τις ζωγραφιές της Μυρσίνης. “Τραβάτε βρείτε τους ενόχους.” τους είπα. Με κοιτούσαν σαστισμένοι.

Φτάσαμε στο νοσοκομείο. Το συμβάν καταγράφηκε. Κρατούσα το χέρι της Μυρσίνης, ήτανε κρύο, ήτανε φοβισμένη. Θα χρειαστεί ψυχολογική υποστήριξη.” Μου είπε ο γιατρός. Η Μυρσίνη μας…θα κατάφερνε να γίνει αυτό που είναι; Θα κατάφερνε να είναι απλά η Μυρσίνη; Άργησα. Έπρεπε να κινηθώ πιο νωρίς. Έγινα συνένοχη. Με παρέσυρε η Μυρσίνη και ο φόβος της. Άργησα. Το φώναζαν οι ζωγραφιές της γιατί δεν άκουγα; 

της Νεφέλης Π.