Σύλλογος Ποντίων και Βορειοελλαδιτών Σύρου Ο ΕΥΞΕΙΝΟΣ ΠΟΝΤΟΣ

Σύλλογος Ποντίων και Βορειοελλαδιτών Σύρου Ο ΕΥΞΕΙΝΟΣ ΠΟΝΤΟΣ
Ο σύλλογος είναι πολιτιστικός και αθλητικός. Τα μέλη του συλλόγου είναι από τη Μακεδονία, τη Θράκη ,οι απανταχού Ποντιακής καταγωγής καθώς και φίλοι που αγαπούν το σύλλογο. Ο σύλλογος ιδρύθηκε το 2003 ως σύλλογος Βορειοελλαδιτών Σύρου και αθλητικός σύλλογος ''Ο Μέγας Αλέξανδρος''. Σήμερα ο σύλλογος, μετά την τροποποίηση του καταστατικού του, φέρει τη νέα του .επωνυμία Η αίθουσα του συλλόγου βρίσκεται στο Κάτω Μάννα (Χώνες) επί του κεντρικού δρόμου. ΤΗΛΕΦΩΝΑ επικοινωνίας 6932411950. ΤΜΗΜΑΤΑ : Παιδικό Θεατρικό Εργαστήρι κάθε Παρασκευή 17.00-19.00, Σάββατο 10.30-12.30 και 16.30-18.30 - ΤΜΗΜΑ ΠΟΝΤΙΑΚΩΝ ΧΟΡΩΝ :Τμήμα παιδιών και εφήβων κάθε Παρασκευή 19.10-20.00 και 20.00-21.00 . Τμήμα ενηλίκων κάθε Κυριακή 18.30-19.30 για αρχάριους και 19.30-20.30. για προχωρημένους. Χοροδιδάσκαλος ο Χρήστος Καρυοφυλλίδης. Σκοπός μας , να ΜΗΝ ξεχάσουμε τις ρίζες μας και να μεταλαμπαδεύσουμε στα παιδιά μας την ιστορία μας.

Translate

Σάββατο 11 Μαΐου 2013

19 Μαίου : Δεν ξεχνούμε. Σύλλογος Ποντίων και Βορειοελλαδιτών Σύρου




19 Μαίου Δεν ξεχνούμε


<<Τα εγκλήματα ,για να μην επαναληφθούν, πρέπει ν΄ αποκαλύψουμε τους υπεύθυνους και τους λόγους που τους οδήγησαν σ΄ αυτές τις πράξεις, να ξεγυμνώσουμε την αλήθεια, όσο ανήθικη κι αν είναι αυτή και να την παρουσιάσουμε ωμή, χωρίς στολίδια στην παγκόσμια κοινή γνώμη…>> Εθελ Τόμσον


Η Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου , όπως επίσης και των άλλων χριστιανικών πληθυσμών της Μικράς Ασίας, επί Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, των Αρμενίων και των Ασσυρίων είναι από τα γεγονότα που σημάδεψαν τη σύγχρονη ιστορία στις αρχές του 20ου αιώνα.


Ο όρος γενοκτονία ,όπως διαμορφώθηκε μετά το τέλος του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου ,σημαίνει τη μεθοδική εξολόθρευση μιας εθνικής, φυλετικής ή θρησκευτικής ομάδας. Η γενοκτονία αποτελεί το βαρύτερο έγκλημα ,σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο, για το οποίο μάλιστα δεν υπάρχει παραγραφή.


Ο Ποντιακός Ελληνισμός , καθ΄ όλη τη διάρκεια των αιώνων που πέρασαν από τους αρχαιότατους χρόνους έως το βυζάντιο και από τη μεταβυζαντινή περίοδο έως το ξεριζωμό, κράτησε αλώβητη την Ελληνικότητά του , δίδαξε και διέδωσε πολιτισμό. Αυτός ο Ποντιακός Ελληνισμός σφαγιάστηκε , εκδιώχθηκε και ξεριζώθηκε από τη γη του. Με τη γενοκτονία αφαιρέθηκε στον Ποντιακό Ελληνισμό το δικαίωμα στην ύπαρξη, το δικαίωμα να διατηρεί και να κατέχει ειρηνικά το έδαφός του, το δικαίωμα στο σεβασμό της εθνικής και πολιτιστικής του ταυτότητας.

Σκιαγραφώντας λίγο την πολιτική κατάσταση που επικρατούσε πριν την Γενοκτονία , θα καταλάβουμε πως και γιατί φτάνουμε τελικά στο έγκλημα αυτό. Δηλαδή γιατί οι τούρκοι ΄΄γενοκτόνησαν΄΄ τους χριστιανικούς λαούς της Ανατολής;




Το κυρίαρχο πολιτικό όργανο που αναδύεται και πρωτοστατεί στις αρχές του 20ου αιώνα στην πολιτική σκηνή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας είναι αυτό των Νεότουρκων. Αρχικά η επανάσταση των Νεότουρκων που έγινε τον Ιούλιο του 1908, είχε ως στόχο της να ανατρέψει την απόλυτη μοναρχία του Σουλτάνου Αβδούλ Χαμίτ , του γνωστού στην ιστορία ως ερυθρού ή αιμοσταγούς σουλτάνου. Οι Νεότουρκοι λοιπόν ζητούν την επαναφορά του συντάγματος και διακηρύσσουν ισονομία, ισοπολιτεία, αδελφοσύνη μεταξύ των λαών της οθωμανικής αυτοκρατορίας, διακηρύξεις οι οποίες συναντούν τον ενθουσιασμό των μη μουσουλμανικών εθνοτήτων της αυτοκρατορίας, οι οποίοι θεωρούν το γεγονός της επανάστασης και των διακηρύξεων τους ως γεγονός χαρμόσυνο και ιδιαίτερης αξίας.


Πολύ γρήγορα όμως η πολιτική των Νεότουρκων θ΄ αλλάξει . Οι εθνικιστές Νεότουρκοι, με έδρα τη Θεσσαλονίκη μετατρέπουν πολύ γρήγορα τις διακηρύξεις τους περί ισονομίας και ισοπολιτείας στο γνωστό σύνθημα ΄΄η Τουρκία στους Τούρκους΄΄.


Το κυριότερο ζήτημα που ανέπτυξε τον εθνικισμό των Οθωμανών και των Νεότουρκων ήταν η σταθερή και σταδιακή απώλεια εδαφών. Από το 1908 ως το 1920, η Οθωμανική Αυτοκρατορία απογυμνώθηκε από το μεγαλύτερο μέρος των ευρωπαϊκών, ασιατικών και αφρικανικών κτήσεων της. Από το 1910, οι Άραβες ήταν σε συνεχή εξέγερση που οδήγησε το 1918 στη δημιουργία γαλλικού και αγγλικού προτεκτοράτου στη Συρία και την Ιορδανία αντίστοιχα. Το 1911, η Ιταλία κατέλαβε την Κυρηναϊκή ενώ την επόμενη χρονιά προσάρτησε τα Δωδεκάνησα. Το 1920, η συνθήκη των Σεβρών επισφράγισε το ξεφλούδισμα της «ανατολικής αγκινάρας» με το διαμελισμό της Μ. Ασίας μεταξύ Άγγλων, Γάλλων, Ιταλών και Ελλήνων. Κυρίως όμως η απώλεια των Βαλκανίων παρέμεινε μια ζωντανή τραγωδία στη μνήμη τους.


Το φυσιολογικό μέλλον της Αυτοκρατορίας αυτής το είχε περιγράψει γλαφυρά η Ρόζα Λούξεμπουργκ: "Η Τουρκία δεν μπορεί να αναγεννηθεί σαν σύνολο γιατί αποτελείται από διαφορετικές χώρες. Κανένα υλικό συμφέρον, καμιά κοινή εξέλιξη που θα μπορούσε να τις συνδέσει δεν είχε δημιουργηθεί! Αντίθετα, η καταπίεση και η αθλιότητα της κοινής υπαγωγής στο τουρκικό κράτος γίνονται όλο και μεγαλύτερες! Ετσι δημιουργήθηκε μια φυσική τάση των διαφόρων εθνοτήτων να αποσπασθούν από το σύνολο και να αναζητήσουν μέσα από μια αυτόνομη ύπαρξη το δρόμο για μια καλύτερη κοινωνική εξέλιξη. Η κρίση της Ιστορίας για την Τουρκία είχε πια βγεί: βάδιζε προς την διάλυση."


Kαι τότε η μοίρα αυτή απετράπη με ένα εξαιρετικά οδυνηρό τρόπο: με τις γενοκτονίες των χριστιανικών λαών, Ελλήνων και Αρμενίων, με την υποχρεωτική έξοδο όσων επιβίωσαν και με τη βίαιη τουρκοποίηση των μουσουλμανικών εθνοτήτων.


Ο ρόλος της Γερμανίας στη Γενοκτονία
Η χρυσή ευκαιρία για τον τουρκικό εθνικισμό δόθηκε στη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, με τη συμπαράσταση των Γερμανών συμμάχων του. Ξεκινώντας από το συνέδριο του Βερολίνου το 1878 η Γερμανία του Βίσμαρκ ουσιαστικά προσπαθεί να παίξει τον ρόλο του ρυθμιστή στις υποθέσεις τις Ευρώπης και φυσικά να θέσει σε εφαρμογή τα δικά της σχέδια του οικονομικού επεκτατισμού στη νοτιοανατολική Ευρώπη και κυρίως στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Η Γερμανία μέχρι τότε ήταν η μοναδική χώρα που δεν είχε εγείρει αξιώσεις σε βάρος της Αυτοκρατορίας, ούτε επίσης είχε ιδρύσει αποικίες σε μουσουλμανικά εδάφη. Οι Οθωμανοί έβλεπαν ότι όφειλαν να προσκολληθούν στην Γερμανία, τη νέα ιμπεριαλιστική δύναμη για να διατηρήσουν την Αυτοκρατορία εν ζωή.


Ο γερμανός στρατηγός Λιμαν Φον Σάντερς αναλαμβάνει την ίδρυση του τουρκικού στρατού, ενώ υποδεικνύεται προς την οθωμανική πλευρά, ότι για να ευοδωθούν τα σχέδιά τους, απαραίτητη ήταν η απαλλαγή από το ελληνικό στοιχείο. Αυτό καταδεικνύει και τη μεγάλη ευθύνη της Γερμανίας για ότι ακολούθησε. Όταν ο Λιμαν Φον Σάντερς παρουσίασε το σχέδιο του στον Κεμάλ, είχε πει: «Το σύστημα το οποίο σας προτείνω, είναι πολύ καλά μελετημένο… Ο θάνατος τους είναι σίγουρος… Η άτιμη και μισητή ράτσα των Ελλήνων θα ξεκληριστεί και θα χαθεί για πάντα» (Χρήστος Νεράτζης, Το έπος της Μ. Ασίας 1919-1922). Το σύστημα του φον Σάντερς περιελάμβανε τις ακόλουθες μεθόδους: Tα τάγματα θανάτου και εργασίας (αμελέ ταμπουρού), τις εκτελέσεις με δίκες παρωδία ή και χωρίς δίκες και απαγωγές, την υποχρεωτική επιστράτευση των Ελλήνων από 18-45 και τις πορείες θανάτου .


Σ΄ ολόκληρη την Τουρκία οι Νεότουρκοι κήρυξαν τον οικονομικό πόλεμο για κάθε τι ελληνικό. Απαγόρευσαν τα ελληνικά πλοία ν΄ αγκυροβολούν στα τουρκικά λιμάνια. Υποχρέωναν τους Ελληνες να γράφονται μέλη του Νεοτουρκικού κομιτάτου. Τους ανάγκαζαν να ψηφίζουν ενάντια στα αισθήματά τους, ενάντια σε κάθε ελληνική ενέργεια.

Δυστυχώς αυτές τις δύσκολες στιγμές τόσο η Δύση όσο και η πρώην Σοβιετική Δημοκρατία άφησαν στο έλεος του Τοπάλ Οσμάν τους Ελληνες του Πόντου. Αγγλία, Γαλλία, Ιταλία παρακολουθούσαν απλοί θεατές τα όσα συνέβαιναν. Οι Σοβιετικοί, πρώην φίλοι και ομόθρησκοι υπήρξαν οι βασικοί σύμμαχοι του κεμαλικού εθνικισμού τα πρώτα χρόνια της εμφάνισής του. Πιθανότατα, οι μπολσεβίκοι ν΄ αντάλλαξαν με τον τρόπο αυτό την υποστήριξη του παντουρκιστικού κινήματος που δρούσε στη Ρωσία στην Οκτωβριανή τους Επανάσταση. Οι σοβιετικοί λοιπόν προμήθευσαν τους κεμαλικούς με όπλα, χρήματα, στρατιωτικούς συμβούλους. Η τουρκική αντεπίθεση στο μικρασιατικό μέτωπο κατά των ελληνικών στρατευμάτων το 1921, οργανώθηκε από τον Μ. Φρούνζε, στρατιωτικό απεσταλμένο των σοβιετικών.

Το Μάιο του 1919 με την αποβίβαση του Μουσταφά Κεμάλ στη Σαμψούντα, ξεκινά ο πλέον συστηματικός και συνάμα άγριος διωγμός κατά των Ελλήνων του Πόντου. Οι Έλληνες του Πόντου , όσοι επέζησαν , αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τις προαιώνιες εστίες τους. Οι εκθέσεις των ανέκδοτων αρχείων του Υπουργείου Εξωτερικών αναφέρουν ότι συνολικά πάνω από 350.000 Πόντιοι βρήκαν οικτρό θάνατο. Τον επίλογο της ποντιακής γενοκτονίας αποτελεί ο βίαιος ξεριζωμός των επιζώντων μετά το 1922-1923..


Αναγνώριση της Γενοκτονίας
Αλήθεια , αναρωτιόμαστε, γιατί όλα αυτά τα χρόνια δεν έχει γίνει ευρέως γνωστή η γενοκτονία του ποντιακού ελληνισμού και η αναγνώρισή της. Πιστεύουμε ότι οι λόγοι είναι απλοί. Στο παρελθόν κυριάρχησε η απόλυτη , σύντομη, βίαιη λογική των κρατών η οποία ήθελε να <<κλείσει το ζήτημα>>. Κρατικές λογικές, γεωστρατηγικά και γεωπολιτικά δόγματα και σκοπιμότητες υποβάθμισαν , απόκρυψαν , επιδίωξαν τη λήθη των γεγονότων και των αδικημάτων που διαπράχθηκαν σε βάρος του ποντιακού ελληνισμού.


Ετσι οι Πόντιοι δεν έζησαν σε συνθήκες που να τους επιτρέπουν να γνωρίσουν ,να ερμηνεύσουν , να οικοδομήσουν την ιστορία τους και να τη μεταβιβάσουν στις επόμενες γενιές. Οσο εξαντλούνταν οι μνήμες , οι διηγήσεις, η μετάδοση της γλώσσας από τους πρόσφυγες της πρώτης γενιάς, συναντούσαν ένα κενό, στο οποίο υπεισέρχονταν στοιχεία ξένα προς τη δικής τους ταυτότητα. Ο δρόμος προς την αλλοίωση της μνήμης ήταν ανοιχτός.


Σήμερα – ακόμη περισσότερο – γίνεται έντονη η επιθυμία και η απαίτηση για την αναγνώριση της Γενοκτονίας του ποντιακού ελληνισμού. Κάθε λαός έχει δικαίωμα ν΄ απαιτεί με επιμονή την επίσημη αναγνώριση των εγκλημάτων και αδικιών που διαπράχθηκαν σε βάρος τους. Είναι χρέος στους νεκρούς μας, για να βρουν ανάπαυση επιτέλους οι ψυχές τους.


Η συγχώρεση , λένε , είναι αρετή. Όμως προϋποθέτει τη μετάνοια του εγκληματία και των επιγόνων, την αναγνώριση του εγκλήματος και τα διορθωτικά εφικτά μέτρα για μετρίαση του μεγέθους των εγκληματικών πράξεων. Γιατί οι δολοφονηθέντες αρνούνται να ενταφιασθούν. Οι βιασμένες πάνω στην Αγία Τράπεζα εξακολουθούν να βογγούν.


΄΄Δεν ξεχνούμε..Ποτέ μου τον Ελλήσποντο δεν διάβηκα να πορευτώ στον μακρινό φυλακισμένο Πόντο. Μα τα Ποντιακά με ταξιδέψανε στα παραμύθια του 'Ομηρου . Κι οι Πόντιοι με στράτεψαν στο Μπεϊλάν, στην Αμισό και στη Σαμσούντα . Ψιθυριστά οι άγριοι βράχοι μου διαμήνυσαν πώς φυλακτό αθάνατο κρατάνε το αίμα των νηπίων στα βράχια πού το σκόρπισαν οι Τσέτες. Και πώς σαν πάω στη μάνα Ελλάδα να τους πω : Πώς ξεραμένα τώρα πια τα σπλάχνα ακόμα καρτερούν την αρχαία λαλιά για να ξυπνήσουν από τον εφιάλτη του ύπνου΄΄.


Στις 24 Φεβρουαρίου 1994 η Βουλή των Ελλήνων ψήφισε την ανακήρυξη της 19ης Μαΐου ως Ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου.


Στις 1 Μαίου 2013 είχαμε άλλη μια νίκη της αλήθειας των λαών. Ττο κοινοβούλιο της Νέας Νότιας Ουαλίας της Αυστραλίας αναγνώρισε τη Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου