Οταν η Σύρος αναζητούσε φτηνά εργατικά χέρια στους πρόσφυγες της Μικράς Ασίας

Διάβασα παλαιότερα το βιβλίο "Γκασταρμπάιτερ, η οδυνηρή φυγή" της Ελενας Αρτζανίδου. Στα γερμανικά "γκασταρμπάιτερ" σημαίνει φιλοξενούμενος εργάτης. Κατά χιλιάδες και οργανωμένα έφταναν στη Γερμανία οι γκασταρμπάιτερ στα μέσα του περασμένου αιώνα για να συνεισφέρουν με την εργασία τους στην αναγέννηση της χώρας. Πεντακόσιες περίπου χιλιάδες Ελληνες μετανάστες (στο πλαίσιο διακρατικής συμφωνίας) εγκατέλειψαν τις δεκαετίες του ’60 και του ’70 την Ελλάδα, που έμοιαζε τότε εγκλωβισμένη στις πολιτικές, κοινωνικές πληγές της κατοχής και του εμφύλιου πολέμου.

"Το ψωμί της ξενιτιάς είναι ξερό και με δάκρυ πικρό το' χω βρέξει κι εγώ", ή το άλλο, "πρόσφυγες κυνηγημένοι, μια ζωή αδικημένοι", τραγουδούσε ο Καζαντζίδης και κρατούσε συντροφιά τους χιλιάδες μετανάστες και πρόσφυγες. Οι ήρωες της Ελενας κουβαλούν μαζί τους στη νέα πατρίδα τα τραγούδια του Καζαντζίδη.

"Πικρή ξενιτιά, ούτε γράμμα, ούτε κτύπημα της πόρτας. Τίποτα. Εγώ είμαι ξένος. Μιλάω στα δέντρα περσικά. Τα δέντρα μού αποκρίνονται" γράφει για την προσφυγιά και τη ξενιτιά που βίωσε ο Πέρσης ποιητής Φερειντούν Φαριάντ. Ο Φερειντούν είχε κάνει πανεπιστημιακές σπουδές στην Τεχεράνη. Ήρθε στην Ελλάδα το 1980 και συναντήθηκε με τον Έλληνα ποιητή Γιάννη Ρίτσο στη Σάμο. Μετά γύρισε στην Περσία, όπου είχε ξεσπάσει πόλεμος. Ετσι επέστρεψε στην Ελλάδα το 1986 μετά την καταστροφή της γενέτειράς του από το στρατό του Σαντάμ Χουσεΐν. Από τότε ζούσε και εργαζόταν στην Αθήνα. Είχε λάβει την ελληνική υπηκοότητα. Στην Αθήνα σπούδασε νεοελληνική φιλολογία και αρχαία ελληνικά. Ο Φαριάντ μιλούσε περσικά, αγγλικά και γαλλικά, και γνώριζε λίγα αραβικά και ισπανικά. Με τον Ρίτσο τον συνέδεε μεγάλη φιλία. Το ότι το έργο του Ρίτσου έγινε γνωστό στο Ιράν οφείλεται στις μεταφράσεις που έκανε ο Φερειντούν. Πέθανε στην Αθήνα στις 5 Φεβρουαρίου 2012 μετά από μάχη με τον καρκίνο. Ζήτησε να ταφεί στην Ελλάδα. Το ταξίδι της φυγής ήταν αναπόφευκτο για εκείνους τους ανθρώπους, μετανάστες ή πρόσφυγες.

Σήμερα διαβάζω ότι η Γερμανία ανοίγει τα σύνορά της για να δεχθεί χιλιάδες πρόσφυγες γιατί οι βιομήχανοί της θεωρούν τους πρόσφυγες ως "μάνα εξ ουρανού". Ο Μαρσέλ Φράτζερ, επικεφαλής του Ινστιτούτου Οικονομικών Μελετών της Γερμανίας λέει χαρακτηριστικά "Οι πρόσφυγες είναι μια επένδυση, δεν είναι χαμένα χρήματα" ενώ οικονομολόγοι συστήνουν στους ιθύνοντες της Ευρωπαικής Ενωσης "Δεχτείτε τους πρόσφυγες στην πατρίδα σας, είναι τα φτηνότερα εργατικά χέρια".

Δε στοχοποιώ κάποια συγκεκριμένη χώρα και δε θα προσεγγίσω το θέμα κοινωνικά, οικονομικά ή πολιτικά. Δε θα πάρω θέση για το εάν ανοίγουν τα σύνορά τους οι Ευρωπαικές χώρες για να εξυπηρετήσουν αυτό το σκοπό (business is business). Εννοιες όπως ιμπεριαλισμός και καπιταλισμός με ξεπερνούν. Κρατώ τους ανθρωπιστικούς λόγους. Εκανα τον παραπάνω πρόλογο για να αποτυπώσω εικόνες από το νησί μας, όταν κατά τη Μικρασιατική Καταστροφή κατέφθασαν στη Σύρο χιλιάδες πρόσφυγες…

Η Σύρος είχε δεχτεί χιλιάδες πρόσφυγες το 1922-1923. Οι άνθρωποι εκείνοι αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τις προαιώνιες εστίες τους, ψάχνοντας μια πατρίδα για να στήσουν από την αρχή το σπιτικό τους, να ριζώσουν. Όμως, παρ΄ όλο που εκείνοι οι άνθρωποι ήταν Έλληνες, αντιμετώπισαν στην πλειονότητά τους ένα εχθρικό περιβάλλον, όπως συνέβη άλλωστε και σε όλη την Ελλάδα. Ήταν οι τουρκόσποροι, οι τουρκομερίτες, οι πρόσφυγες.

Έψαχναν ένα σπίτι, μια δουλειά και λίγη αξιοπρέπεια. Δουλειά θα μπορούσαν να τους προσφέρουν στα εργοστάσιά τους οι βιομήχανοι της Σύρου. "Αυτοί όμως αρνήθηκαν, κατά μία μαρτυρία, να προσφέρουν επαρκές ημερομίσθιο στους πρόσφυγες και έτσι πολλοί ανεχώρησαν για άλλες περιοχές", όπως γράφει η κ. Τάινα Χέιταλα από το Ιστορικό Αρχείο Ερμούπολης. Και συνεχίζει:

"Το 1925 η έλλειψη εργατικού δυναμικού, ιδιαίτερα γυναικών στα κλωστοϋφαντουργεία, ήταν τόσο μεγάλη ώστε το Εμπορικό Επιμελητήριο Σύρου και η Ένωση Βιομηχάνων Σύρου ζήτησαν, μέσου του Δήμου, από την Κυβέρνηση την άμεση ίδρυση συνοικισμού προσφύγων στη Σύρο, ώστε να εγκατασταθούν στο νησί και άλλες προσφυγικές οικογένειες και να προκύψουν έτσι τα επιθυμητά εργατικά χέρια.

Το ζήτημα ανέλαβε τελικά η Επιτροπή Αποκαταστάσεως Προσφύγων και με τη συνεχή συνδρομή της Παμπροσφυγικής Ένωσης Κυκλάδων αποφασίστηκε η ίδρυση Αστικού Προσφυγικού Συνοικισμού Προσφύγων στην θέση Ξηρόκαμπος της Σύρου. Απαλλοτριώθηκαν τα σχετικά γήπεδα και ο θεμέλιος λίθος τέθηκε το 1929. Τελικά κατασκευάστηκαν 70 περίπου μεμονωμένες οικίες – η υπόσχεση, που δεν πραγματοποιήθηκε, ήταν για 200. Εκεί εγκαταστάθηκαν προσφυγικές οικογένειες από τη Μ. Ασία, τον Πόντο, τη Θράκη και την Κωνσταντινούπολη. Στον συνοικισμό αυτό ιδρύθηκε αργότερα και δημοτικό σχολείο.

Η άφιξη των προσφύγων και η τελική εγκατάσταση περίπου 2.500-3.000 στη Σύρο ενδυνάμωσε κατ΄ αρχήν πληθυσμιακά την Ερμούπολη που από καιρό είχε περιέλθει σε πληθυσμιακή στασιμότητα. Ο πληθυσμός της πόλης από 18.663 κατοίκους το 1920 εκτινάσσεται στους 21.416 το 1928. Παρά τις κάποιες δυσκολίες ενσωμάτωσης που, όπως τονίστηκε, συμβαίνουν πάντοτε σε παρόμοιες περιπτώσεις, ανιχνεύουμε και στη Σύρο τη δημιουργική παρουσία των προσφύγων σε όλους τους τομείς της κοινωνικής ζωής. Είναι ορατή η συμβολή τους στις οικονομικές δραστηριότητες, στη διεύρυνση κάποιων επαγγελμάτων και στη δημιουργία νέων. Αρκετοί γιατροί, δάσκαλοι, λόγιοι, μουσικοί ήταν Μικρασιάτες. Γενικότερα, οι διατροφικές συνήθειες των προσφύγων, ο τρόπος διασκέδασης, ο προφορικός και γραπτός πολιτισμός τους, η αντίληψή τους για τη ζωή, οι εμπειρίες τους, οι συμπεριφορές τους κλπ. συνυπήρξαν με τις αντίστοιχες συριανές και από την ανταλλαγή αυτή και τις προσμίξεις η κοινωνία της Ερμούπολης βγήκε πλουσιότερη".

Με εκτίμηση

Υποπλοίαρχος(ε.α.)

Ουρανία Πανταζίδου Π.Ν.

Παρουσία του Συλλόγου Ποντίων και Βορειοελλαδιτών Σύρου στις εκδηλώσεις Μνήμης της Μικρασιατικής Καταστροφής

 Ο αντιπρόεδρος του συλλόγου , γιατρός Χρήστος Φραγκόπουλος καταθέτει στεφάνι στο μνημείο της Μικρασιατικής Μνήμης στον Ξηρόκαμπο

Παρών  και το μέλος του Δ.Σ. του συλλόγου μας , αξιωματικός του λιμενικού σώματος Κυριάκος Χερίδης (πρώτος από δεξιά με τη λευκή στολή)

Ο σύλλογός μας παραβρέθηκε στις εκδηλώσεις Μνήμης που διοργάνωσε η περιφέρεια Νοτίου Αιγαίου την Κυριακή 4 Οκτωβρίου , στον Ιερό Ναό των Ταξιαρχών,  για τα 93 χρόνια από τη Μικρασιατική Καταστροφή 

Στεφάνι εκ μέρους του συλλόγου κατέθεσε ο αντιπρόεδρος Χρήστος  Φραγκόπουλος, Επίσης παραβρέθηκε και το μέλος του  Δ.Σ.του συλλόγου ,  αξιωματικός του λιμενικού σώματος Κυριάκος Χερίδης.

Επιπρόσθετα η πρόεδρος του συλλόγου μας κ. Ουρανία Πανταζίδου εκπροσώπησε το σύλλογο στις παρακάτω εκδηλώσεις που διοργάνωσε ο σύλλογος Μικρασιατών Σύρου :

13/9/2015: Ι.Ν. Ταξιαρχών - σινάφι , στη μνήμη του προστάτη του συλλόγου Αγίου Χρυσοστόμου Σμύρνης.

30/9/2015: θέατρο Απόλλων -  παρουσίαση του βιβλίου  ΄΄Το Αστρο που έσβησε στη Σμύρνη΄΄ του Γιάννη Ρουσσουνέλου, με θεατροποιημένα  αποσπάσματα από μέλη του θεατρικού ομίλου Απόλλων..

Πατρίδα μου είναι ένας ουρανός χωρίς διαβατήριο

΄΄Πατρίδα μου είναι
ένας ουρανός χωρίς διαβατήριο,
χωρίς πύλη.
Μπαίνω απ' τον αέρα…

΄΄όλοι ονειρεύονται να σταματήσει ο πόλεμος, να γεμίσει ο ουρανός χαρταετούς και πολύχρωμα μπαλόνια΄΄. (Φερεϋντούν Φαριάντ, Πέρσης ποιητής)

Είμαι η Αννα Σανταλτζόγλου….Το 1922 με την αδελφή μου Αναστασία Σανταλτζόγλου, του Μεθοδίου από την Πάφρα του Πόντου, ηλικίας 7 και 5 χρονών αντίστοιχα, ζούσαμε ορφανές από μητέρα για περίπου δύο χρόνια. Μας μεγάλωναν και μας φρόντιζαν ο πατέρας μας με τη γιαγιά μας Θωμαή, τη μητέρα του.

Ηταν η εποχή που οι Τούρκοι άρχισαν να μαζεύουν όλους τους Ελληνες άνδρες ηλικίας 17 έως 60 χρονών και να τους στέλνουν στα καταναγκαστικά έργα (τάγματα εργασίας) . Όταν οι τσανταρμάδες έκαναν έφοδο στο σπίτι μας ήταν εκεί και ο αδελφός του πατέρα μας ο Βλαδίμηρος. Ο πατέρας μας πρόλαβε και κρύφτηκε στη σκεπή του σπιτιού ενώ τον θείο μας τον έπιασαν και τον έβγαλαν στο δρόμο. Εμείς με τη γιαγιά βλέπαμε από το παράθυρο όλους τους άνδρες παραταγμένους και ανά δυο δεμένους με χειροπέδες, μαζί και το θείο μας. Θυμάμαι τα κλάματα της γιαγιάς, τα λόγια της ΄΄βαχ, κιτί Βλαδίμηρε΄΄, τραβούσε τα μαλλιά της και έκλαιγε.

Την επομένη ήρθε στο σπίτι μας μια ηλικιωμένη γειτόνισσα, έντυσαν τον πατέρα μας με μαύρα γυναικεία ρούχα, του φόρεσαν μια μαντήλα στο κεφάλι, πήραν και από ένα καλάθι στο χέρι και βγήκαν να μαζέψουν χορταρικά. Ετσι φευγάτιζαν τους άνδρες  . Τα κατάφεραν και βγήκαν από την Πάφρα. Στους πρόποδες του βουνού Ντεπιέν έβγαλε τα γυναικεία ρούχα  και αφού συναντήθηκε με άλλους όμοιούς του πήρε τον ανήφορο να συναντήσει τους αντάρτες στα λημέρια τους.

Κάποια στιγμή ακούστηκαν πυροβολισμοί και κατά ομολογία ενός από την παρέα , ο πατέρας είπε ότι θα γυρίσει ξανά στην πόλη για να προστατεύσει εμάς και τη μάνα του , που μας άφησε πίσω. Μπαίνοντας στην Πάφρα συνάντησε τους τσανταρμάδες που είχαν εντολή να μην αφήσουν κανέναν να βγει από την πόλη ούτε να μπει σ΄  αυτήν. Προσπάθησε να τους δωροδοκήσει και τους παρακάλεσε να τον αφήσουν , λέγοντας ότι έχει δυο ορφανά να θρέψει, αλλά αυτοί σήκωσαν το όπλο και τον τουφέκισαν.

Από ομολογία κάποιου Ελληνα ηλικιωμένου που ζούσε στην περιοχή και γνώριζε την οικογένειά μας, το μαντάτο έφτασε στη γιαγιά , που μέσα σε λίγες μέρες έχασε δυο γιους. ΄΄Βάι Μεθόδημ΄΄ έλεγε κι έκλαιγε ασταμάτητα. Κατάλαβα κι εγώ ότι χάσαμε και τον πατέρα μας κι έκλαιγα μαζί με την Αναστασία. Αυτούς που σκότωναν τους έριχναν στον Κιζίλ Ιρμάκ (Αλυ) ποταμό, που περνάει μέσα από την Πάφρα. (αυτό αποκαλύφθηκε μετά από μερικά χρόνια , όταν σε εργασίες εκβάθυνσής του  , τα μηχανήματα έβγαζαν ανθρώπινα οστά).

Υστερα από λίγους μήνες η γιαγιά ετοίμαζε ρούχα, παπούτσια και λίγα απαραίτητα μέσα σε μποξάδες και όταν τη ρώτησα γιατί, μου είπε ΄΄ θα εξοριστούμε΄΄. Νομίζαμε ότι θα ξαναγυρνούσαμε πίσω, γιατί αυτό είχε ξαναγίνει δυο φορές. Εδωσαν εντολή όλοι οι Ελληνες να συγκεντρωθούμε στην πλατεία. Η γιαγιά έβαλε σε ένα κιούπι ότι λίρες είχε , έσκαψε ένα λάκκο στη ρίζα της συκιάς στην αυλή, τις έκρυψε και μας όρκισε να το κρατήσουμε μυστικό. Τελευταία στιγμή γύρισα τρέχοντας στο σπίτι να πάρω την αγαπημένη μου κούκλα. Οσοι είχαν λεφτά ναύλωναν αλογάμαξα να τους πάνε στη Σαμψούντα (Αμισό) και από εκεί με βαπόρια έβγαιναν σε διάφορα λιμάνια στην Ελλάδα.

Οσοι δεν είχαν οικονομική άνεση χωρίζονταν σε ομάδες περίπου 500 ατόμων και με συνοδεία τσανταρμάδων αναχωρούσαν. Εμείς ήμασταν στην 4^η ομάδα. Αρχισε η πορεία για το άγνωστο, με πείνα και αρρώστιες. Σταματούσαμε όπου μας έπιανε η νύχτα. Οι μεγάλοι άναβαν φωτιές να ζεσταθούμε και , αν είχε χωριά εκεί κοντά , εμείς τα παιδιά πηγαίναμε και ζητιανεύαμε. Το χειρότερο που θυμάμαι είναι ότι κάθε πρωί έβλεπα πεθαμένους ηλικιωμένους , άνδρες και γυναίκες και πολλά παιδιά.

Δε ξεχνώ μια νέα γυναίκα που πέθανε το παιδί της και δεν το άφηνε από την αγκαλιά της, κλαίγοντας και μοιρολογώντας, μέχρι που την ανάγκασαν οι τσανταρμάδες να το παρατήσει. Μια γυναίκα έσκυψε , το πήρε και το άφησε στο ποτάμι που κυλούσε δίπλα στο μονοπάτι.

Ένα πρωινό φωνάζω τη γιαγιά μου να ξυπνήσει μα  αυτή δεν μ΄ άκουγε. Κάποιες γυναίκες από δίπλα είπαν ΄΄πέθανε και η Θωμαή΄΄. Ξεσπάσαμε σε κλάματα με την αδελφή μου αλλά σε λίγο ξεκινήσαμε πάλι αφήνοντας άταφους πίσω τους νεκρούς μας , όπως γινόταν κάθε μέρα.

Στη δικιά μας ομάδα ήταν και η γυναίκα του αδελφού της μάνας μας, νιόπαντρη χήρα , γιατί τον άντρα της τον κρέμασαν με πολλούς άλλους στην Αμάσεια. Τότε μας πρόσεχε αυτή, αν και συνέχεια μοιρολογούσε για το χαμό του άντρα της. Η Αναστασία άρχισε πλέον να μην μπορεί να περπατά και η θεία την κουβαλούσε στην πλάτη, όσο άντεχε. Σε λίγο αρρώστησε η θεία από χολέρα και πέθανε κι΄ αυτή. Ετσι μείναμε μόνες μας.

Η αδελφή μου άλλο πια δεν μπορούσε να περπατήσει. Κάποιες γυναίκες έγραψαν το όνομά της και το όνομα του πατέρα μας σ΄ ένα χαρτί , της το έραψαν στην μαντίλα που φορούσε και της είπαν ΄΄αν σε ρωτήσουν πως σε λένε θα τους δείξεις εδώ΄΄. Την αφήσαμε στο δρόμο και  όσο προχωρούσαμε γυρνούσα πίσω να την κοιτώ, μέχρι που δεν την έβλεπα άλλο.

Μετά από καιρό , φαντάζομαι μήνες, φτάσαμε στο Τιαρ-Πεκίρ (Ντιαρμπεκίρ) και μείναμε μεγάλο χρονικό διάστημα . Περίμεναν εντολές από το κράτος για την τύχη μας. Μείναμε πολύ, δε θυμάμαι πόσο. Θέριζαν οι αρρώστιες , τύφος και χολέρα. Οι μεγάλοι πουλούσαν τα χρυσαφικά τους κι εμείς ζητιανεύαμε για να ζήσουμε.

Κάποια μέρα οι μεγάλοι άρχισαν να χειροκροτούν. ΄΄Εγινε συνθηκολόγηση΄΄ έλεγαν. Πήραμε πάλι το δρόμο και μετά από καιρό φτάσαμε στο Πειρούτ (Βηρυτό). Μας έβαλαν σε καράβια και βγήκαμε στον Πειραιά. Όλα τα ορφανά μας οδήγησαν στο ορφανοτροφείο της Σύρου. Μαθαίναμε γράμματα, ελληνικά και αμερικάνικα. Περνούσαμε πολύ καλά. 

Μετά από ένα χρόνο ήρθαν και άλλα ορφανά που είχε μαζέψει από το δρόμο της εξορίας ο Αμερικανικός Ερυθρός Σταυρός. Όταν έμπαιναν στη μεγάλη αίθουσα τα παιδιά περνούσαν από μπροστά μας. Εμένα κόλλησε το βλέμμα μου σ΄ ένα κοριτσάκι που έμοιαζε στην αδελφή μου που αφήσαμε στο δρόμο. Ετρεμα από την αγωνία μου και έστειλα τη φίλη μου να ρωτήσει το όνομά της. Της απάντησε ότι είναι η Αναστασία Σανταλτζόγλου του Μεθοδίου από την Πάφρα. Την έφερε κοντά μου. 

-          -   Ανάστα της λέω, εσύ είσαι;

-          Κι εκείνη ρωτάει , Αννα, εσύ είσαι;   Και αγκαλιαστήκαμε σφικτά γι΄ αρκετή ώρα κλαίγοντας.

Με ρώτησε για τον πατέρα μας, γιατί φαίνεται είχε ξεχάσει το χαμό του.

Στο ορφανοτροφείο μείναμε περίπου δυο χρόνια, ώσπου μια ξαδέλφη της μάνας μας που ζούσε στο Μακρυχώρι της Καβάλας έμαθε για μας από τις αναζητήσεις του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού, που έλεγαν ότι όσοι συγγενείς έχουν παιδιά στα ορφανοτροφεία μπορούν να τα πάρουν, αρκεί να έρθουν να τα παραλάβουν. Ηρθε και μας πήρε η θεία μας στο σπίτι της στο χωριό. Μας μεγάλωσε με πολύ δυσκολία αφού ήταν χήρα, μαζί με το δικό της παιδί και ούτε μια στιγμή δε μας ξεχώρισε από αυτό , μέχρι που μας πάντρεψε. Της χρωστάμε πολλά΄΄.

Υ.Γ. Ευχαριστώ την κ. Ζαφειρίου Βασιλική από την Καβάλα για  την αποστολή του υλικού που αφορά την ιστορία της Αννας Σανταλτζόγλου. Η ιστορία είναι καταγεγραμμένη στο περιοδικό ΜΝΗΜΗ  του συλλόγου Μικρασιατών Ν. Καβάλας. Επίσης την καταγραφή της ιστορίας της Σοφίας Χατζηπαντέλογλου και Αθηνάς Καζλάρη Χατζηπαντέλογλου. Και τα τέσσερα παιδιά είχαν βρει καταφύγιο στο αμερικάνικο ορφανοτροφείο της Σύρου μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή.

Θεία Ζωή, εφτάμε ωτία; (αυτάκια)

Ο σύλλογος Ποντίων και Βορειοελλαδιτών Σύρου προσκαλεί τα παιδιά ηλικίας από πέντε έως δώδεκα ετών , μαζί με τις μαμάδες ή τους μπαμπάδες τους στο εργαστήρι ζαχαροπλαστικής που θα λειτουργήσει την Κυριακή 20 Σεπτεμβρίου και ώρα 11.00 στην αίθουσα του συλλόγου μας.

Ναι , την Κυριακή των εκλογών θα μαζευτούμε για να μάθουμε να φτιάχνουμε ωτία (αυτάκια), το παραδοσιακό ποντιακό γλυκό που προσφέρεται τα Χριστούγεννα αλλά και σε αρραβώνες και γάμους.

Η συμμετοχή είναι δωρεάν. Παράκληση όπως ενημερώσετε για την παρουσία σας την κ. Ράνια Πανταζίδου στα τηλ. 22810-80448 ή 6932411950 ώστε να κρατηθεί μια θέση για εσάς και τη μαμά ή το μπαμπά σας. Η συνάντηση θα εξαρτηθεί από τη συμμετοχή σας.

Υλικά που θα πρέπει να έχετε μαζί σας: 1 κιλό αλεύρι για όλες τις χρήσεις, 250 γρ. ζάχαρη, 250 γρ. γάλα, 2 αυγά, ½ κεσέ γιαούρτι, ½ κεσέ βιτάμ (το μικρό), 2 φακελάκια μαγιά , μια βανίλια και μια λεκάνη για να ετοιμάσετε τη ζύμη. Ελάτε να παίξουμε , μαθαίνοντας να φτιάχνουμε μια παραδοσιακή λιχουδιά.

Ο σύλλογος θα σας ενημερώνει κάθε τόσο για τις νέες αυτές δραστηριότητες. Μπορείτε να ενημερώνεστε και από το blog του συλλόγου http://syllogospontionsyrou.blogspot.gr/.

Η νέα αυτή δραστηριότητα θα λειτουργεί πέραν του θεατρικό εργαστηρίου που λειτουργεί κάθε Παρασκευή και Σάββατο για παιδιά 4 έως 14 ετών.

Ξεκινούν τα τμήματα εκμάθησης ποντιακών χορών

Μετατίθεται η έναρξη 

των μαθημάτων ποντιακών χορών ενηλίκων

για το Σάββατο 3 Οκτωβρίου ώρα 19.30

΄΄Ο χορός είναι η πιο αγαπημένη διασκέδαση για τους κατοίκους αυτής της χώρας( Πόντου). Και συνοδεύεται με τραγούδι και με λύρα. Είναι κυκλικός απαραίτητα. Άρα ο ποντιακός χορός έχει όλα τα στοιχεία της αρχαίας τραγωδίας. Οι χορευτές κατά τη διάρκεια του χορού διατηρούν μεγάλη ησυχία και με θρησκευτική ευλάβεια αποφεύγουν κάθε τι ,που θα μπορούσε να μολύνει το χορό , που πραγματικά θεωρείται ιερός΄΄. (Σάββας Ιωαννίδης ιστορικός εκ Τραπεζούντας) 

Ο σύλλογος Ποντίων και Βορειοελλαδιτών Σύρου ανακοινώνει την έναρξη των τμημάτων εκμάθησης ποντιακών χορών για τη νέα σεζόν ως εξής :  

α. Τμήμα παιδικό-εφηβικό : Παρασκευή 11 Σεπτεμβρίου , ώρα 19.10 . 

Χοροδιδάσκαλος ο Χρήστος Καρυοφυλλίδης. 

Η συμμετοχή στα μαθήματα είναι δωρεάν. 

β.  Τμήμα ενηλίκων : Σάββατο 3 Οκτωβρίου , ώρα 19.30. 

Χοροδιδάσκαλος ο Γιάννης Ευφραιμίδης.

Οι πρόβες θα πραγματοποιούνται στην αίθουσα του συλλόγου Φολεγάνδρου 3 Ερμούπολη.

Για πληροφορίες στα τηλ: 22810-80448, 6932411950.

Το παιδικό θεατρικό εργαστήρι ξεκινά

Το Παιδικό Θεατρικό Εργαστήρι του συλλόγου Ποντίων και Βορειοελλαδιτών Σύρου ανοίγει και περιμένει τους μικρούς του φίλους για έκτη συνεχή χρονιά .

Το θεατρικό εργαστήρι βοηθά τα παιδιά στην ανάπτυξη της φαντασίας και καλλιεργεί την ομαδικότητα. Τα παιδιά αποκτούν κριτική ικανότητα και μαθαίνουν το πως μπορούν να γίνουν μέλη μιας θεατρικής ομάδας και όχι μιας θεατρικής παράστασης. Γιατί το σημαντικότερο είναι , τα παιδιά μέσα από τη δραματοποίηση ενός παραμυθιού , με αυτοσχεδιασμούς και παντομίμα , να μπορούν να παίζουν, να διασκεδάζουν και να είναι ευτυχισμένα.

Εάν προκύψει , στο τέλος της σεζόν τα παιδιά θα ανεβάσουν μια θεατρική παράσταση. Όμως το ανέβασμα της παράστασης δεν είναι αυτοσκοπός. Επίσης ο μικρός ή μεγάλος ρόλος που μπορεί να έχει το παιδί στην παράσταση δεν έχει ιδιαίτερη σημασία. Ακόμη και μέσα από ένα μικρό ρόλο το παιδί μαθαίνει τη θέση του μέσα στην ομάδα και πώς να δώσει τον καλύτερό του εαυτό.

Από φέτος εντάξαμε στο πρόγραμμά μας μια νέα ενότητα. Με οδηγό μας τη μυθική Αργώ, κάθε πρώτη του μήνα τα παιδιά θα επισκέπτονται και ένα νέο λιμάνι. Θα γνωρίζουν τον τόπο όπου θα δένει η Αργώ και θα δραματοποιούν παραδοσιακά τοπικά παραμύθια . Μέσα από το θεατρικό παιχνίδι θα γνωρίσουν τη λαογραφία και τον πολιτισμό των περιοχών που θα επισκέπτονται.

Το εργαστήρι αφορά παιδιά ηλικίας από 4 έως 14 ετών.

Εναρξη την Παρασκευή 11 Σεπτεμβρίου ώρα 17.00-19.00.

Υπεύθυνη του θεατρικού εργαστηρίου η κ. Ελένη Βουτσίνου.

Για πληροφορίες/εγγραφές: κ. Ράνια Πανταζίδου τηλ. 6932411950, 22810-80448.

Συγχαρητήρια για την επιτυχία στις Πανελλαδικές εξετάσεις

Ο σύλλογος Ποντίων και Βορειοελλαδιτών Σύρου εκφράζει τα θερμά του συγχαρητήρια για την επιτυχία στις φετινές Πανελλαδικές εξετάσεις των παιδιών , μελών του συλλόγου :

1. Καρυοφυλλίδου Σοφία, στη σχολή Εκπαιδευτικών Πολιτικών Μηχανικών (Ανωτάτη Σχολή Παιδαγωγικής & Τεχνολογικής Εκπαίδευσης) στην Αθήνα .

2. Ξανθοπούλου Αλεξάνδρα, στη Νοσηλευτική σχολή του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών.

3. Ρούσσου Θεοδώρα, στη σχολή Επιστήμη των Υλικών του Πανεπιστημίου Πατρών.

Ο σύλλογος τους εύχεται καλή φοιτητική ζωή και πρόοδο στις σπουδές τους.

Επίσης συγχαρητήρια απευθύνει στους γονείς που στάθηκαν δίπλα στα παιδιά τους.