Ο Αλέξης Κωστάλας θα παρουσιάσει το 3ο φεστιβάλ παραδοσιακών χορών στην πλατεία Μιαούλη.

Προσχέδιο Αφίσας

Ενημερώνουμε τα μέλη και τους φίλους μας 

ότι το χορευτικό τμήμα του συλλόγου μας θα συμμετάσχει

 στο 3ο φεστιβάλ παραδοσιακών χορών΄, που θα πραγματοποιηθεί στην πλατεία Μιαούλη ,

 την Κυριακή 15 Σεπτεμβρίου στις 20.30. Με τη στήριξη του Ο.Π.Α.Σ.

Συμμετέχοντες σύλλογοι, με σειρά εμφανίσεως: Πελοποννησίων, Κρητών, Ποντίων & Βορειοελλαδιτών , Ηπειρωτών, Στερεοελλαδιτών...

Το φεστιβάλ θα παρουσιάσει ο γνωστός παρουσιαστής  Αλέξης Κωστάλας !!!

Με αγιασμό ξεκινά τις δραστηριότητές του ο Σύλλογος Ποντίων και Βορειοελλαδιτών Σύρου

O Σύλλογος Ποντίων και Βορειοελλαδιτών Σύρου 

προσκαλεί 

τα μέλη και τους φίλους του στον αγιασμό που θα τελεστεί , 

με την ευκαιρία της έναρξης της νέας σεζόν, 

την Παρασκευή 6 Σεπτεμβρίου στις 20.00, 

στην αίθουσα του συλλόγου Φολεγάνδρου 3 στην Ερμούπολη.

     Νωρίτερα , την ίδια ημέρα ώρα 18.00-20.00 ξεκινά το παιδικό θεατρικό εργαστήρι. Ως γνωστόν στο εργαστήρι λειτουργούν δυο τμήματα , για παιδιά ηλικίας από  πέντε έως οκτώ και εννέα έως δεκατεσσάρων ετών αντίστοιχα.

      Επειδή υπήρξε ενδιαφέρον και για παιδιά μικρότερης ηλικίας (4 ετών) ενημερώνουμε τους γονείς ότι, εάν συμπληρωθεί ικανός αριθμός παιδιών αυτής της ηλικίας, θα προσπαθήσουμε να δημιουργήσουμε ένα καινούριο τμήμα ...

        Το θεατρικό εργαστήρι ενηλίκων ξεκινά τη Δευτέρα 16 Σεπτεμβρίου στις 18.00.

Για πληροφορίες/εγγραφές καθημερινά

Τηλέφωνα 22810-80448 ή 6932411950.

e-mail : navyblue@otenet.gr

http://syllogospontionsyrou.blogspot.gr/

Οχι στη βία κατά των γυναικών....

Π Ρ Ο Σ Ε Χ Ω Σ

θεατρικό δρώμενο , σε συνεργασία με το συμβουλευτικό κέντρο γυναικών Σύρου. Συμμετέχει η μικρή ορχήστρα του συλλόγου μας...

ΟΙ Ζωγραφιές της Μυρσίνης

 Έστεκα πίσω της και την παρατηρούσα καθώς ζωγράφιζε. Σχεδίαζε στο μπλοκ ζωγραφικής της με μανία, ούτε που είχε καταλάβει ότι βρισκόμουν εκεί. Τελείωσε τη ζωγραφιά της και καθότανε κοιτάζοντάς την. Ασάλευτη. Πήγα κοντά να δω. Μια γυναικεία μορφή πάνω στο χαρτί. Συγκεκριμένα ένα πρόσωπο, γκρίζο, χρώμα δεν υπήρχε πουθενά.

Τότε με αντιλήφθηκε. “τί κοιτάς;” με ρώτησε θυμωμένα. “Τί ζωγράφισες;” την ρώτησα. “Δεν βλέπεις; Τη μάνα. Τη μάνα μας ζωγράφισα.” μου απάντησε. Έφυγα χωρίς να της απαντήσω, βγήκα στη βεράντα άναψα τσιγάρο-κρυφά, τώρα που έλειπε η μάνα, μην μάθει ότι καπνίζω αλίμονό μου- και προσπάθησα να μην κλάψω. Να μην κλάψω για την Μυρσίνη μας. Είναι η μεγαλύτερη από τα παιδιά της μάνας, εγώ δεύτερη.

Πονάω για την Μυρσίνη έτσι που τη βλέπω αλλιώτικη. Η μάνα όλο της φωνάζει και όλο τη χτυπάει. Η αλήθεια έιναι ότι η Μυρσίνη σε όλα της είναι αλλιώτικη. Όταν σε κοιτάζει νομίζεις πως διαβάζει τη ψυχή σου και καμμιά φορά σε κάνει να νιώθεις αμήχανα. Μιλάει με τα τριαντάφυλλα όταν τα ποτίζει και σιγοτραγουδάει πάντα ό,τι δουλειά και αν κάνει. Νομίζεις πάντα πως ανήκει κάπου αλλού. Μα είναι καλή και δοτική σε όλους. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί η μάνα την χτυπούσε. Εμάς τις δύο-εμένα και τη μικρότερη αδερφή μου-ποτέ η μάνα δεν μας χτύπησε. Δεν ξέρω πως είναι, μα πρέπει να πονάει πολύ γιατί βλέπω τη Μυρσίνη να κλαίει για πολύ ώρα.

Την προηγούμενη βδομάδα, Τετάρτη ήτανε. Δεν θα την ξεχάσω εκείνη την Τετάρτη. Βοηθούσα τη μικρότερη αδερφή σε κάτι εργασίες που είχε για το φροντιστήριο, απόγευμα ήτανε. Ακούσαμε φωνές. Τις φωνές της μάνας. Και κλάμα. Το κλάμα της Μυρσίνης. Κρυφοκοιτάξαμε από τη μισάνοιχτη πόρτα να δούμε τί έγινε. Η μάνα με ένα ζωνάρι στο χέρι χτυπούσε τη Μυρσίνη και της φώναζε. Η καημένη η Μυρσίνη καταμεσίς στο πάτωμα να προσπαθεί να προφυλαχθεί. Μάταια. Το ζωνάρι την πετύχαινε όπου τα χέρια της δεν προλάβαιναν να μπούνε μπροστά σαν ασπίδα. Φοβηθήκαμε. Κλείσαμε την πόρτα και μείναμε εκεί ασάλευτες. Μέχρι που σταμάτησαν οι φωνές. Ακουγόταν μόνο το κλάμα της Μυρσίνης. Εκεί κατάχαμα διπλωμένη στα δύο. Δεν τολμήσαμε να ρωτήσουμε τη μάνα γιατί τη χτύπησε. Την φοβόμασταν. Την επόμενη μέρα ρώτησα κρυφά τη Μυρσίνη γιατί και εκείνη έφυγε τρέχοντας σα να ντράπηκε. Δεν την ξαναενόχλησα. Ποτέ δεν θα μάθω γιατί η μάνα χτυπούσε τη Μυρσίνη. Σα να την είχε άχτι. Αλλιώτικη η Μυρσίνη μας. Αυτό λες έφταιγε;

Έμπηξα με γινάτι το τσιγάρο στο χώμα της γλάστρας και πήγα να δω τι έκανε η Μυρσίνη με τη ζωγραφιά της. Την βρήκα στην ίδια θέση να κοιτάζει την ζωγραφιά σα να έφτιαχνε κάποιο σενάριο εξόντωσης με το μυαλό της. Κάθισα δίπλα της, δεν μιλούσαμε μόνο κοιτούσαμε τη ζωγραφιά της. Την αγαπάω την Μυρσίνη μας. Θα την πάρω μια μέρα μακριά από εδώ. Να μην την φτάνει η μάνα.

Της έσκασα ένα φιλί στο μάγουλο έτσι δίπλα μου που την είχα. Εκείνη γύρισε απότομα και με αγκάλιασε. Έχει μια ζεστασιά η αγκαλιά της.

Την αγαπάω την Μυρσίνη μας.

Δυο χρόνια μετά η Μυρσίνη μας παντρεύτηκε. Έρωτας μεγάλος. Όλα έγιναν γρήγορα. Πότε ερωτεύτηκε πότε παντρεύτηκε ούτε που το κατάλαβα. Μα η Μυρσίνη βιαζότανε να φύγει από τη μάνα μακριά να μη τη φτάνει. Έδειχνε ευτυχισμένη, απέκτησε και δύο παιδιά και καμάρωνε η Μυρσίνη για την οικογένειά της. Και τα κατάφερε, μας είχε πείσει όλους πως ήτανε ευτυχισμένη.

Μέχρι την περασμένη Κυριακή. Συνήθιζε η Μυρσίνη τις Κυριακές να μας καλεί για φαγητό στο σπίτι της. Ήθελε όπως η ίδια έλεγε να μη χαθούν τα δεσμά της οικογένειας. Είχε τελειώσει το καθιερωμένο γεύμα .Ήταν η ώρα του καφέ όταν της ζήτησα να μου δανείσει το κόκκινο μπλουζάκι της. Ντυνότανε κομψά η Μυρσίνη και πολλές φορές της ζητούσα να μου δανείσει κάποιο ρούχο της. Χατίρι δεν μου χάλαγε. “Μα φυσικά! Και το ρωτάς; Πήγαινε στην ντουλάπα μου, στο δεύτερο συρτάρι έχω το μπλουζάκι που θέλεις.” Μου είπε χαμογελαστή. Πήγα όπως μου υπέδειξε η Μυρσίνη άνοιξα το συρτάρι να πάρω το μπλουζάκι και κάνοντας να το κλείσω ξανά μου παράπεσε κάτι. Έκανα να κοιτάξω και σαστισμένη είδα το μπλοκ ζωγραφικής που είχε τότε η Μυρσίνη. Δεν περίμενα να το έχει ακόμα. Το πήρα στα χέρια μου και στη θύμηση εκείνης της εποχής, το άνοιξα να ξαναδώ τη ζωγραφιά της μάνας που είχε φτιάξει. Με έκπληξη όμως είδα μια άλλη ζωγραφιά. Ίδια με τότε, ένα πρόσωπο, γκρίζα όλα, χωρίς χρώματα, αλλά η μορφή δεν ήταν της μάνας. Η μορφή ήταν αντρική αυτή τη φορά. Ήταν ο άντρας της. Πάγωσα.

"Μα πού είσαι τόση ώρα; Το βρήκες;" την άκουσα να λέει καθώς έμπαινε στο δωμάτιο. Σάστισα, δεν ήξερα τι να πω. Με τρεμάμενη φωνή είπα: "Ναι το βρήκα."

"Τί κρατάς εκεί;" με ρώτησε αναστατωμένη. "Παράπεσε καθώς πήγα να κλείσω το συρτάρι." είπα σιγανά και της έδωσα το μπλοκ της πίσω.

Η Μυρσίνη με κοίταξε με τα σμαραγδένια μάτια της.” Δεν θα πεις ποτέ σε κανέναν για αυτό το μπλοκ κατάλαβες;” με ρώτησε με φωνή επιβλητική. Δεν άντεξα θύμωσα, την άρπαξα από τους αγκώνες της και την ταρακουνούσα λέγοντας της “γιατί; γιατί το επιτρέπεις; γιατί με κάνεις συνένοχη σου; γιατί;” Έφυγε τρέχοντας με δακρυσμένα μάτια και κλείστηκε στο μπάνιο. Επέστρεψα στο σαλόνι σαν να μην έγινε τίποτα. Κοιτούσα τον άντρα της και σκεφτόμουνα πόσο μπορεί να σε ξεγελάσει ένας άνθρωπος και να είναι άλλο από αυτό που δείχνει. Η Μυρσίνη περιτριγυρισμένη από ζωγραφιές, από σημάδια και πάντα με μια μάσκα φορεμένη. Και εγώ συνένοχη της να μην ξέρω τι να κάνω.

Μια βδομάδα πέρασε από εκείνο το τραπέζι και ούτε μια στιγμή δεν έβγαιναν από το μυαλό μου οι ζωγραφιές της Μυρσίνης…. Η Μυρσίνη μας, ένα κακοποιημένο παιδί, μια κακοποιημένη γυναίκα και εγώ; Εγώ τι κάνω; Δεν βαστούσα άλλο τούτη τη σιωπή. Έφυγα τρέχοντας και πήγα σπίτι της αποφασισμένη να την πάρω από εκεί μέσα με το έτσι θέλω. Βρήκα την πόρτα ανοιχτή, μπήκα τρομαγμένη. Σπασμένα αντικείμενα εδώ και εκεί. Τρόμαξα. Άργησα. Το ένιωσα πως άργησα. Τα παιδιά είναι σχολείο, υπέθεσα. Η Μυρσίνη όμως που είναι; Ο άλλος-ούτε το όνομά του δεν έλεγα πια-που είναι; Πήγα τρέχοντας προς την κρεβατοκάμαρα. Την βρήκα σωριασμένη κάτω. Σχεδόν μισολιπόθυμη. Κάλεσα ασθενοφόρο. Κάλεσα αστυνομία. Άργησα όμως, το ήξερα πως άργησα. Έδωσα στους αστυνομικούς τις ζωγραφιές της Μυρσίνης. “Τραβάτε βρείτε τους ενόχους.” τους είπα. Με κοιτούσαν σαστισμένοι.

Φτάσαμε στο νοσοκομείο. Το συμβάν καταγράφηκε. Κρατούσα το χέρι της Μυρσίνης, ήτανε κρύο, ήτανε φοβισμένη. Θα χρειαστεί ψυχολογική υποστήριξη.” Μου είπε ο γιατρός. Η Μυρσίνη μας…θα κατάφερνε να γίνει αυτό που είναι; Θα κατάφερνε να είναι απλά η Μυρσίνη; Άργησα. Έπρεπε να κινηθώ πιο νωρίς. Έγινα συνένοχη. Με παρέσυρε η Μυρσίνη και ο φόβος της. Άργησα. Το φώναζαν οι ζωγραφιές της γιατί δεν άκουγα; 

της Νεφέλης Π.

Ξεκινά η νέα σεζόν για τα Χορευτικά Τμήματα ποντιακών χορών...

Βίγλα αψηλή 
στα φρένα μας η μνήμη 
Νίκος Καζαντζάκης

Εναρξη τμημάτων ποντιακών χορών 
Για αρχάριους και προχωρημένους

Χοροδιδάσκαλος : Γιάννης Ευφραιμίδης


Σάββατο 14 Σεπτεμβρίου
19.10-20.10 Τμήμα αρχαρίων
20.10-22.00 Τμήμα προχωρημένων

Ενημερωτικά , μέχρι τις 19.00 λειτουργεί το παιδικό εργαστήρι ...  

Κυριακή 15 Σεπτεμβρίου
10.30-11.30 Τμήμα αρχαρίων
11.30-13.30 Τμήμα προχωρημένων




ΣΗΜΕΙΩΣΗ: όπως πάντα , μετά το μάθημα του Σαββάτου , στήνουμε το καθιερωμένο ''Παρακαθ'' μας με φαγητά και γλυκά που έχουμε φτιάξει εμείς και συνεχίζουμε με κρασί και χορό μέχρι αργά...

Τα τατουάζ της γιαγιάς . Σύλλογος Ποντίων και Βορειοελλαδιτών Σύρου

Π Ρ Ο Σ Ε Χ Ω Σ Η νέα ταινία της Σουζάν Χαρνταλιάν «Τα τατουάζ της γιαγιάς»

Εφημερίδα “Αζάτ Ορ”μετάφραση:Ναζίκ Τζαμουζιάν Τεύχος: Ιανουάριος-Μάρτιος 2012 Η Σου­ζάν Χαρ­ντα­λιάν εί­ναι συγ­γρα­φέ­ας και σκη­νο­θέ­της.  Σπού­δα­σε δη­μο­σιο­γρα­φί­α στη Βη­ρυ­τό και το Πα­ρί­σι και ερ­γά­στηκε ως α­νε­ξάρ­τη­τη δη­μο­σιο­γρά­φος στο Πα­ρί­σι ως το 1985, ο­πό­τε κι άρ­χι­σε να φτιάχνει  ται­νί­ες.  Συ­νερ­γά­ζε­ται με διά­φο­ρα πε­ριο­δι­κά. Έ­χει σκη­νο­θε­τή­σει πε­ρισσό­τε­ρες α­πό εί­κο­σι ται­νί­ες,  που έ­χουν προ­βλη­θεί στην Ευ­ρώ­πη και τις Η­ΠΑ. Στην τε­λευ­ταί­α της ται­νί­α  Τα τα­τουάζ της για­γιάς, πραγ­μα­τεύ­ε­ται έ­να ε­πώ­δυ­νο θέ­μα. Πρό­κει­ται για τη  βί­αι­η αρ­πα­γή πολ­λών κο­ρι­τσιών αρ­με­νι­κής κα­τα­γω­γής κα­τά τη διάρ­κεια της γε­νο­κτο­νί­ας.  Κά­ποιες α­πό αυ­τές ε­ξα­να­γκά­στη­καν στην πορ­νεί­α, άλ­λες βιά­στη­καν κι άλ­λες  ε­ξα­να­γκά­στη­καν  να πα­ντρευ­τούν και να γεν­νή­σουν τα παι­διά ό­σων τις εί­χαν αρ­πά­ξει. Ό­λες έ­φε­ραν ση­μά­δια  σαν τα­τουάζ στο σώ­μα τους, για να τις ξε­χω­ρί­ζουν. Η για­γιά της Χαρ­ντα­λιάν ήταν μι­α  α­πό αυ­τές τις γυ­ναί­κες... «Tη για­γιά μου την Χα­νούμ δεν την α­γά­πη­σα πο­τέ, ού­τε κι αυ­τή ε­μέ­να.  Α­πέ­φευ­γε κά­θε σω­μα­τι­κή ε­πα­φή. Δεν μας α­γκά­λια­ζε, δεν μας α­κουμπού­σε,  ού­τε ή­θε­λε να την α­κου­μπά­ει κα­νείς» Πώς προ­έ­κυ­ψε η ι­δέ­α γι’ αυ­τή την ται­νί­α; Για πολ­λά χρό­νια ο λα­ός μας έ­χει μι­λή­σει για τη γε­νο­κτο­νί­α. Έ­χου­με ε­ρευνή­σει το θέ­μα,  το έ­χου­με συ­ζη­τή­σει, έ­χου­με α­παι­τή­σει δι­καί­ω­ση, αλ­λά δεν είχα πο­τέ φα­ντα­στεί ό­τι θα  συ­να­ντού­σα κά­ποιον που έ­χει βιώ­σει τη γε­νο­κτο­νί­α, και μά­λι­στα μέ­σα α­πό έ­να θέ­μα  «τα­μπού».  Πρό­κει­ται για έ­να τραύ­μα που δεν έ­χει ε­που­λω­θεί σε ό­λα αυ­τά τα χρό­νια. Έ­κα­να έ­ρευ­νες σε διε­θνείς ορ­γα­νι­σμούς, ψά­χνο­ντας αρ­χεί­α και σκα­λί­ζο­ντας το θέ­μα  της γε­νο­κτο­νί­ας, ό­ταν έ­πε­σα πά­νω σε φω­το­γρα­φί­ες γυ­ναι­κών που εί­χαν ση­μά­δια  σαν τα­τουάζ στα πρό­σω­πα και τα σώ­μα­τά τους. Τό­τε σκέ­φτη­κα «Μα, ε­γώ τα ξέ­ρω αυ­τά  τα ση­μά­δια, τα έ­χω δει μέ­σα στο σπί­τι μας»... Μπρο­στά στα μά­τια μου ξε­τυ­λι­γό­ταν  η τρα­γι­κή ι­στο­ρί­α χι­λιά­δων κο­ρι­τσιών, τα ο­ποί­α χρη­σι­μο­ποι­ή­θη­καν ως σκλά­βες στα  χρό­νια της γε­νο­κτο­νί­ας. Η για­γιά μου η Χα­νούμ ή­ταν μί­α α­πό αυ­τές. Ού­τε ε­γώ την α­γά­πη­σα πο­τέ,  ού­τε κι αυ­τή ε­μέ­να. Α­πέ­φευ­γε κά­θε σω­μα­τι­κή ε­πα­φή. Δεν μας α­γκά­λια­ζε,  δεν μας α­κουμπού­σε, ού­τε ή­θε­λε να την α­κου­μπά­ει κα­νείς. Ξαφ­νι­κά άρ­χι­σα ν’ α­ντι­λαμ­βά­νο­μαι ό­τι αυ­τά που έ­βλε­πα δεν ή­ταν ι­στο­ρί­ες σ’ έ­να βι­βλί­ο.  Ξαφ­νι­κά η ι­στο­ρί­α α­φο­ρού­σε έ­να ά­το­μο α­πό το οι­κο­γε­νειακό μου πε­ρι­βάλ­λον.  Ο πό­νος παίρ­νει άλ­λες δια­στά­σεις ό­ταν δεν τον βλέ­πεις από μα­κριά. Για­τί ή­ταν  «τα­μπού»αυ­τό το θέ­μα; Πά­ντα προ­σπα­θού­σα­με ν’ απο­φεύ­γου­με το θέ­μα,  να πε­ρι­φρο­νού­με αυ­τά τα ά­το­μα, να ξορ­κί­ζου­με το κα­κό. Η μη­τέ­ρα μου γνώ­ρι­ζε, αλ­λά δεν μι­λού­σε. Ό­λοι έ­με­ναν σιω­πη­λοί. Η στά­ση αυ­τή ή­ταν  α­πο­τέ­λε­σμα της άρ­νη­σης που βί­ω­ναν. Τε­λι­κά μί­λη­σε η μη­τέ­ρα μου.  Η γιαγιά Χα­νούμ έ­μει­νε για ε­πτά χρό­νια με έ­ναν άλ­λο ά­ντρα. Ή­ταν μό­λις 12 ε­τών τό­τε. Ποια ή­ταν η μοί­ρα αυ­τών των κο­ρι­τσιών; Ξέ­ρε­τε, θε­ω­ρώ πο­λύ εν­δια­φέ­ρον το γε­γο­νός ό­τι α­να­φε­ρό­μα­στε με με­γά­λη  υ­περη­φά­νεια στους «φε­ντα­ΐ»(ε­πα­να­στά­τες) αλ­λά και ό­σους Αρ­με­νί­ους α­ντι­στά­θη­καν,  δεν λέμε ό­μως κου­βέ­ντα γι’ αυ­τές τις γυ­ναί­κες. Εί­ναι η­ρω­ί­δες, ό­χι μό­νο για­τί  αντι­με­τώ­πι­σαν αυ­τή την κα­τά­στα­ση, αλ­λά και για­τί συγ­χρό­νως ο λα­ός μας έ­ριξε  στους ώ­μους αυ­τών των παι­διών την υ­πο­χρέ­ω­ση της συ­νέ­χι­σης της ζω­ής,  καθώς το έ­θνος έ­πρε­πε να ε­πι­βιώ­σει. Κι αυ­τές έ­φε­ραν εις πέ­ρας το έρ­γο που  τους ε­μπι­στεύ­θη­καν. Τους ή­ρω­ες τους τρα­γου­δή­σα­με, γρά­ψα­με γι’ αυ­τούς βι­βλί­α, δι­η­γη­θή­κα­με τα  κα­τορ­θώ­μα­τά τους. Τις γυ­ναί­κες αυ­τές ό­μως τις πε­ρι­φρο­νή­σα­με, τις θε­ω­ρήσα­με  μί­α­σμα. Οι ά­ντρες δεν ή­θε­λαν να έ­χουν κα­μί­α σχέ­ση μα­ζί τους. Πολ­λές, κα­θώς  το αρ­με­νι­κό πε­ρι­βάλ­λον τις α­πέρ­ρι­πτε, προ­σπά­θη­σαν ως και να ε­πι­στρέψουν  στους Τούρ­κους. Ό­σον α­φο­ρά τις γυ­ναί­κες με τα ση­μά­δια-τα­τουάζ, η τύ­χη τους  ή­ταν πο­λύ χει­ρό­τε­ρη. Το πα­ρελ­θόν που τους ε­πι­βλή­θη­κε δεν ξε­χά­στη­κε πο­τέ. Το γε­γο­νός αυ­τό μου προ­κα­λεί με­γά­λο πό­νο. Τις γυ­ναί­κες αυ­τές που κυ­νη­γή­θη­καν για χρό­νια, τις θε­ω­ρή­σα­με έ­νο­χες.  Έχουν γρα­φτεί α­κό­μα και άρ­θρα στις ε­φη­με­ρί­δες με τί­τλους ό­πως «πρέ­πει  να κα­θα­ρι­στούν αυ­τές οι γυ­ναί­κες»... Ή­ταν εύ­κο­λη η ο­λο­κλή­ρω­ση της υ­πό­θε­σης της ται­νί­ας; Ό­ταν ξε­κί­νη­σα την ται­νί­α σκε­πτό­μουν τις γυ­ναί­κες της Ρουά­ντα, γνω­ρί­ζοντας ό­τι  η βί­α και η γε­νο­κτο­νί­α χρη­σι­μο­ποιού­νται στους πο­λέ­μους ως στρα­τιω­τι­κές στρα­τη­γι­κές.  Εί­ναι έ­νας τρό­πος να ε­ξο­ντώ­σεις τον α­ντί­πα­λο ό­ταν τον νι­κάς «γε­νε­τι­κά». Γι’ αυ­τό το  λό­γο ο Ο­Η­Ε α­πο­φά­σι­σε να έ­χει εκ­πρό­σω­πο στη Ρουά­ντα, για να προ­λά­βει αυ­τού  του εί­δους τα συμ­βά­ντα. Ε­μείς οι Αρ­μέ­νιοι έ­χου­με πλη­ρώ­σει πο­λύ α­κρι­βό τί­μη­μα, ό­ταν ο­λό­κλη­ρη η νέα  γε­νιά μας, τα νε­α­ρά κο­ρί­τσια, έ­γι­ναν γυ­ναί­κες άλ­λων, τις άρ­πα­ξαν α­πό το λα­ό τους  και τις έ­κα­ναν ι­διο­κτη­σί­α ε­νός άλ­λου λα­ού. Ή­ταν δύ­σκο­λη η πλο­κή της ται­νί­ας, για­τί ή­θε­λα να πα­ρου­σιά­σω τη Γε­νο­κτο­νί­α  των Αρμενίων με μια νέ­α ο­πτι­κή. Ή­ταν πο­λύ δύ­σκο­λη και η χρη­μα­το­δό­τη­σή της. Στο με­τα­ξύ η άρ­νη­ση συ­νε­χι­ζό­ταν. Η α­δελ­φή της για­γιάς μου ζού­σε ε­νώ γύ­ριζα  την ται­νί­α. Ή­ταν 98 ε­τών και έ­πρε­πε να δεί­τε πώς αυ­τή η γυ­ναί­κα αρ­νιό­ταν τα  γε­γο­νό­τα με διά­φο­ρες δι­καιο­λο­γί­ες ό­πως «τα παι­διά έ­παι­ζαν κι έ­κα­ναν τα­τουάζ»...  Η ντρο­πή, η άρ­νη­ση εί­χε διεισ­δύ­σει τό­σο στην ψυ­χο­λο­γί­α τους, ώστε α­κό­μη και  δε­κα­ε­τί­ες με­τά προ­σπα­θού­σαν να κρα­τή­σουν μα­κριά α­πό τις οικο­γέ­νειές τους  αυ­τή την τρα­γω­δί­α. Τα γυ­ρί­σμα­τα της διάρ­κειας μιας ώ­ρας ται­νί­ας «Τα τα­τουάζ της για­γιάς»  κρά­τη­σαν δύ­ο χρό­νια κι έ­γι­ναν στη Σου­η­δί­α, το Λί­βα­νο, τις ό­χθες του Ευφρά­τη,  την πό­λη Ντερ Ζορ της Συ­ρί­ας, κα­θώς και τις Η­νω­μέ­νες Πο­λι­τεί­ες.

Πάμε παιδιά! Εμπρός για το τρίτο κουδούνι! To παιδικό θεατρικό εργαστήρι του συλλόγου Ποντίων και Βορειοελλαδιτών Σύρου ανοίγει αυλαία

Ξεκίνησαν   οι    εγγραφές

Λίγα λόγια για το θεατρικό παιχνίδι και τη διάσταση της αγωγής μέσα από το θέατρο

<<Το ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ είναι ένας τρόπος να επικοινωνούμε και μέσα από τα αισθήματά μας. Σήμερα οι άνθρωποι «επικοινωνούμε» με πολλά μέσα: Τον λόγο, την εικόνα, τις λέξεις, τα «σλόγκαν», τα συνθήματα. Δυσκολευόμαστε να επικοινωνήσουμε με τα αισθήματά μας. Να τα εκδηλώσουμε. Αυτά στον κόσμο των ενηλίκων. Τα παιδιά όμως γιατί; Γιατί από τόσο νωρίς ν’ αποκεντρώνεται ο συναισθηματικός παράγοντας, γιατί πια τόση νοησιαρχία στο σημερινό σχολείο, στην οικογένεια, στον ευρύτερο κοινωνικό χώρο; […] 

Το παιδί είναι μια προσωπικότητα, λέμε. Η έκφραση αυτής της προσωπικότητας είναι διαποτισμένη και από διαίσθηση. Ποιες ευκαιρίες παρέχουμε σήμερα στα παιδιά, για να εκφράσουν αυτή τους τη «διαίσθηση»; […]

- Στο Θεατρικό Παιχνίδι το παιδί έχει τη δυνατότητα να διαφοροποιεί τη συμπεριφορά του, να βγει έξω από τους κατεστημένους τρόπους συμπεριφοράς, που του καθηλώνουν και του δεσμεύουν τη φαντασία. Βλέπει να προχωράει στη «μεταμόρφωση» ορισμένων προσώπων και καταστάσεων και στη δημιουργία χωρίς έντονους ανταγωνισμούς, συλλογικά και μέσα σε έναν χώρο όπου η συμπεριφορά του δε γίνεται αντικείμενο αξιολόγησης, κριτικής και απόρριψης. Είναι μια τεχνική για την εξελικτική πορεία του παιδιού, γιατί δίνει άμεσες ευκαιρίες για δημιουργική έκφραση, τις οποίες δεν παίρνει από άλλες παιδαγωγικές πρακτικές. […]

- ΑΓΩΓΗ μέσα από το θέατρο δε σημαίνει απαραίτητα σκηνικό επίτευγμα. Χωρίς να το αποκλείει ή να το καλλιεργεί, δεν το καθορίζει, δεν το εξαναγκάζει. Τα παιδιά, όπως είπαμε, δέχονται άπειρες καταπιέσεις, παρεμβάσεις, κατευθύνσεις. Οι χειρότερες, οι πιο επικίνδυνες και ψυχοφθόρες, είναι εκείνες οι καταπιέσεις που μπορούν να δέχονται τα παιδιά εν ονόματι της Τέχνης, όπως εκείνη της παράστασης, να εξαναγκάζονται δηλαδή να φέρουν κάποιο «αισθητικό» αποτέλεσμα.

- Η ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΑΓΩΓΗ είναι ένα ΜΕΣΟ και ΟΧΙ ΣΚΟΠΟΣ στην παιδευτική διαδικασία και ένα εργαλείο στα χέρια του εκπαιδευτικού. […]

Αναλυτικότερα το θεατρικό παιγνίδι λειτουργώντας σαν εμπεδωτικό εργαλείο βοηθάει το παιδί να λειτουργεί και να εκφράζεται:

- Καταργώντας τη σχέση: «επιτυχία» – «αποτυχία»,

- Να ενδιαφέρεται για την ουσιαστική αντιμετώπιση των προβλημάτων,

- Να ενθαρρύνεται στην έρευνα – παρατήρηση – αυτοσυγκέντρωση,

- Να οδηγείται σε «λύσεις» προσωπικές,

- Να βιώνει τις γνώσεις και να βελτιώνει το λεξιλόγιό του,

- Να εκπληρώνει την επιθυμία του για δράση και δημιουργία, επικοινωνία και αποδοχή μέσα από τη διαδικασία της δυναμικής της ομάδας.

- Παίζοντας ένα δρώμενο να εκτονώνεται και να βρίσκει πολλές δυνατότητες για απόλαυση και χαρά που ανανεώνουν και πραγματώνουν κάτι από το «Είναι» του,

- Συνεργαζόμενο πλησιάζει ουσιαστικά τον «άλλον», όχι ανταγωνιστικά ή «αξιολογικά», αλλά μέσα από διαδικασίες μιας συλλογικής δημιουργικής πράξεις,

- Με την ψυχολογία της αλληλεπίδρασης και τη δυναμική που ασκεί η ομάδα αποδέχεται όρια και περιορισμούς που δεν του θέτουν αυταρχικά κάποιοι ενήλικες, αλλά που την ανάγκη τους ανακαλύπτει και εφαρμόζει το ίδιο το παιδί.

- Η «τάξη» ή το «τμήμα» μετατρέπεται σε ομάδα.

- Ενθαρρύνεται να ανακαλύψει ικανότητες και εμπειρίες, τις οποίες θα αναπτύξει στο κοινό παίξιμο με την ομάδα. Μέσα από αυτή τη συνύπαρξη θα μάθει πώς να αντιμετωπίζει μια σειρά από συναισθήματα και πώς να πλησιάζει τους άλλους ΜΕΣΑ από αυτά.

Μέσα από αυτή τη διάσταση και τη σχέση βλέπουμε την προσέγγιση του παιδιού με την τέχνη του Θεάτρου μέσα από την διαδικασία του Θεατρικού Παιχνιδιού. […]>>

(απόσπασμα από τη συνεύντευξη του Λάκη Κουρετζή , παιδαγωγού, σκηνοθέτη, συγγραφέα, ειδικού σε θέματα αισθητικής παιδείας και παιδευτικής θεατρικής έκφρασης).

Η ΥΠΕΥΘΥΝΗ ΄ΤΟΥ ΘΕΑΤΡΙΚΟΥ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟΥ Ελένη Βουτσίνου είναι απόφοιτος - μεταξύ άλλων - της Παιδαγωγικής Σχολής Θεάτρου του Λάκη Κουρετζή και μέλος του Ελληνικού Κέντρου Εμψυχωτών Θεατρικού Παιχνιδιού-Παιδαγωγικής θεάτρου.

Το Παιδικό Θεατρικό Εργαστήρι του συλλόγου λειτουργεί από το 2010.

Οι εγγραφές ξεκίνησαν. Για πληροφορίες : Αίθουσα συλλόγου: Φολεγάνδρου 3 Ερμούπολη

Τηλέφωνο επικοινωνίας 22810-80448, 6932411950

e-mail: navyblue@otenet.gr

http://syllogospontionsyrou.blogspot.gr/2013/06/2012-2013.html

Στον φετινό εορτασμό της Κοίμησης της Θεοτόκου τον Δεκαπενταύγουστο στη Μονή της Παναγίας Σουμελά στο Βέρμιο, οι Ποντιακές οργανώσεις πρόκειται να εκθέσουν δύο ξεχωριστά κειμήλια. Πρόκειται για τις βαλσαμωμένες καρδιές του Αλέξανδρου Υψηλάντη, εκ των πρωταγωνιστών της Επανάστασης του 1821 και του αδερφού του Γεωργίου, που μεταφέρθηκαν ήδη στη μονή και θα τεθούν σε δημόσιο προσκύνημα κατά τις επίσημες πανηγυρικές εκδηλώσεις της ερχόμενης εβδομάδας. Η καρδιά του Αλέξανδρου Υψηλάντη βαλσαμώθηκε μετά τον θάνατό του το 1828 και επί βασιλέως Οθωνος· η οικογένειά του τη χάρισε, μαζί με εκείνη του αδερφού του Γεωργίου, επίσης βαλσαμωμένη, στο Αμαλίειο Ορφανοτροφείο των Αθηνών. Αργότερα μεταφέρθηκαν και φυλάσσονται στον Ιερό Ναό των Ταξιαρχών, στην οδό Στησιχόρου, πίσω από το Προεδρικό Μέγαρο. Στις 5 Αυγούστου, σε ειδική λήκυθο, ταξίδεψαν, κατόπιν σχετικού αιτήματος του Ιδρύματος Παναγία Σουμελά και με τη βοήθεια της Αρχιεπισκοπής Αθηνών, στα υψώματα του Βερμίου, όπου θα εκτεθούν σε προσκύνημα. «Στόχος μας είναι να υπενθυμίσουμε και να αναδείξουμε την τεράστια συμβολή στην ελληνική επανάσταση των Υψηλάντηδων και ειδικά του Αλέξανδρου», είπε στην «Κ» ο πρόεδρος του ιδρύματος, Γιώργος Τανιμανίδης, και πρόσθεσε πως, αμέσως μετά, τα κειμήλια θα μεταφερθούν στον χώρο μόνιμης φύλαξής τους. (Σταύρος Τζήμας) ΠΑΝΑΓΙΑ ΣΟΥΜΕΛΑ - ΤΡΑΠΕΖΟΥΝΤΑ

Στον φετινό εορτασμό της Κοίμησης της Θεοτόκου τον Δεκαπενταύγουστο στη Μονή της Παναγίας Σουμελά στο Βέρμιο, οι Ποντιακές οργανώσεις πρόκειται να εκθέσουν δύο ξεχωριστά κειμήλια. Πρόκειται για τις βαλσαμωμένες καρδιές του Αλέξανδρου Υψηλάντη, εκ των πρωταγωνιστών της Επανάστασης του 1821 και του αδερφού του Γεωργίου, που μεταφέρθηκαν ήδη στη μονή και θα τεθούν σε δημόσιο προσκύνημα κατά τις επίσημες πανηγυρικές εκδηλώσεις της ερχόμενης εβδομάδας.

Η καρδιά του Αλέξανδρου Υψηλάντη βαλσαμώθηκε μετά τον θάνατό του το 1828 και επί βασιλέως Οθωνος· η οικογένειά του τη χάρισε, μαζί με εκείνη του αδερφού του Γεωργίου, επίσης βαλσαμωμένη, στο Αμαλίειο Ορφανοτροφείο των Αθηνών. Αργότερα μεταφέρθηκαν και φυλάσσονται στον Ιερό Ναό των Ταξιαρχών, στην οδό Στησιχόρου, πίσω από το Προεδρικό Μέγαρο.

Στις 5 Αυγούστου, σε ειδική λήκυθο, ταξίδεψαν, κατόπιν σχετικού αιτήματος του Ιδρύματος Παναγία Σουμελά και με τη βοήθεια της Αρχιεπισκοπής Αθηνών, στα υψώματα του Βερμίου, όπου θα εκτεθούν σε προσκύνημα. «Στόχος μας είναι να υπενθυμίσουμε και να αναδείξουμε την τεράστια συμβολή στην ελληνική επανάσταση των Υψηλάντηδων και ειδικά του Αλέξανδρου», είπε στην «Κ» ο πρόεδρος του ιδρύματος, Γιώργος Τανιμανίδης, και πρόσθεσε πως, αμέσως μετά, τα κειμήλια θα μεταφερθούν στον χώρο μόνιμης φύλαξής τους. (Σταύρος Τζήμας)

ΠΑΝΑΓΙΑ ΣΟΥΜΕΛΑ - ΤΡΑΠΕΖΟΥΝΤΑ

Μοναστήρι Παναγίας Σουμελά, σήμερα «Σουμελά μαναστίρ». Τόπος ιερός, τόπος μαγευτικός, τόπος μυστηρίου, ελληνισμού και ορθοδοξίας, τόπος πόνου και μαρτυρίου και αυτόπτης μάρτυρας της μεγάλης ποντιακής γενοκτονίας. Τόπος προαιώνιου προσκυνήματος. Ακόμα και σήμερα χιλιάδες επισκέπτες, (σύμφωνα με τα στοιχεία του τουρκικού υπουργείου Τουρισμού, η Παναγία Σουμελά, η Αγία Σοφία της Κωνσταντινούπολης και οι λαξευτές εκκλησίες της Καππαδοκίας είναι τα πρώτα σε αριθμό επισκεπτών τουριστικά μέρη της Τουρκίας) έρχονται να δούνε το θαυμαστό αυτό μνημείο. Χιλιάδες προσκυνητές, κυρίως Έλληνες, αλλά και Τούρκοι, έρχονται να προσκυνήσουν. Γυναίκες με την κλασική ισλαμική μαντίλα ανεβαίνουν υπομονετικά τα σκαλοπάτια που οδηγούν στο μοναστήρι και με ευλάβεια προσκυνούν τη Μεριέμ Αννά, την Παναγία Σουμελά. Ελληνόφωνοι πόντιοι της Τουρκίας ακόμα και σήμερα τραγουδάνε την Παναγία Σουμελά, άλλο ένα στοιχείο της για πολλούς μπερδεμένης ταυτότητάς τους, ένα κολοσσιαίο πρόβλημα για όλη την σημερνή Τουρκία.

Η Παναγία Σουμελά είναι ένας σπάνιος τόπος που σε γοητεύει με την επιβλητικότητά του καθώς πλησιάζεις από κάτω αγναντεύοντας την βουνοπλαγιά όπου είναι σκαρφαλωμένη, γράφει στις 9 Ιουνίου του 2001, ο γνωστός αρθογράφος της τουρκικής εφημερίδας Μιλιέτ, (πρώτη σε κυκλοφορία εφημερίδα στην Τουρκία), Γκιουνγκιόρ Αράς, σε μια επίσκεψη που έκανε στο ιστορικό μοναστήρι. Ο Τούρκος αρθογράφος που αφήνει την πένα του να περιγράψει τη γοητεία του μοναστηριού, μια γοητεία που ασκεί ακόμα και στους Τούρκους επισκέπτες, αναφέρει πως το 1461 ο ίδιος ο σουλτάνος, Μωάμεθ ο Πορθητής, επισκέφτηκε το μοναστήρι και αφού συνομίλησε με τους μοναχούς γοητεύτηκε από τις γνώσεις τους και την ευφράδεια τους. Για τον λόγο αυτό εξέδωσε ένα φιρμάνι με το οποίο τους παραχωρούσε όλα τα προνόμια που τους εξασφάλιζαν την επιβίωσή τους μέσα στο εχθρικό περιβάλλον, όπως αυτό είχε διαμορφωθεί και μετά την πτώση της αυτοκρατορίας της Τραπεζούντας στους Οθωμανούς.

Από το 1923 και μετά την αναχώρηση των μοναχών από την Παναγία Σουμελά, όπως αναφέρει ο Γκιουνγκιόρ Ουράς στη Μιλιέτ, έπεσε νεκρική σιγή στο ιστορικό μοναστήρι. Μονάχα τα πουλιά και κάποιοι Άγγλο ιπεριηγητές έδιναν σημεία ζωής στο απότομο και μαρτυρικό τοπίο που κάποτε οι χιλιάδες πιστοί συνέρρεαν για να πανηγυρίσουν τη δόξα της Παναγιάς. Το 1931 η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας που είχε κρυφτεί σε κάποιο μυστικό μέρος, μεταφέρθηκε στην Ελλάδα. Από τότε, μέχρι την δεκαετία του πενήντα, το ιστορικό μοναστήρι είχε αφεθεί στην τύχη του. Πού και πού όμως, όπως λένε και οι μαρτυρίες, κάποια μοναχική φιγούρα συνήθως με τη χαρακτηριστική μαντίλα, ανέβαινε το εγκαταλειμμένο πια μονοπάτι προς τη Μονή και κάποια φλόγα από κάποιο κερί μέσα στα ερείπια του μοναστηριού, πρόδιδε ότι η ελληνορθόδοξη πίστη δεν είχε χαθεί εντελώς από τον ιστορικό Πόντο....(Νίκος Χειλαδάκης)

Στο ιστορικό Μοναστήρι της Παναγίας στο όρος Μελάς, ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος θα τελέσει και φέτος πατριαρχική λειτουργία. Το φάντασμα της οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα, όμως, θα πλανάται πάνω από το μυθικό για το ποντιακό στοιχείο βουνό. Οι προσκυνητές από την Ελλάδα, που άλλα χρόνια ανέρχονταν σε χιλιάδες, αναμένεται να είναι λιγοστοί έως ελάχιστοι. Το κόστος ενός τέτοιου ταξιδιού, συμπεριλαμβανομένων των εξόδων διαμονής, θεωρείται δυσβάσταχτο για τους περισσότερους, σβήνοντας έτσι το όνειρο πολλών ενδιαφερομένων για εκπλήρωση του «ύψιστου τάματος κάθε μέλους της φυλής», ένα προσκύνημα δηλαδή στην «Ιερουσαλήμ των Ποντίων» . 

Σύλλογος Ποντίων και Βορειοελλαδιτών Σύρου - Ξεκίνησαν οι εγγραφές για το Θεατρικό Εργαστήρι Ενηλίκων

Οι    εγγραφές    ξεκίνησαν

Ο Σύλλογος Ποντίων και Βορειοελλαδιτών Σύρου ενημερώνει τα μέλη και τους φίλους του ότι ξεκίνησαν οι  εγγραφές για το θεατρικό εργαστήρι ενηλίκων .

Οπως και την προηγούμενη σεζόν οι συμμετέχοντες θα διδαχτούν τις παρακάτω τεχνικές:

*Σωματική έκφραση

*Αισθησιοκινητική δραστηριότητα

*Από την ελεύθερη στην συντονισμένη κίνηση

*Χαλάρωση

*Αυτοσυγκέντρωση,

που θα αποτελέσουν τον κύριο άξονα λειτουργίας της πρώτης φάσης του εργαστηρίου.

-Η επόμενη φάση του εργαστηρίου επικεντρώνεται στους στόχους:

*Αναπαραγωγή ρόλων και θεμάτων

*Παρέμβαση στο χώρο

*Παιχνίδι των ρόλων

*Διαμόρφωση σημείων όψης,

εφαρμόζοντας θεατρικές τεχνικές όπως:

Αυτοσχεδιασμοί

Παντομίμα

Κινητικοί και εκφραστικοί αυτοσχεδιασμοί

Οπτικοακουστικά ερεθίσματα

Εκμετάλλευση του τυχαίου

Μάσκα - κούκλα

-Ο τελικός στόχος του εργαστηρίου θα είναι η δημιουργία της παράστασης αφού πρώτα η ομάδα έχει περάσει από τα στάδια :

*Επιλογή του έργου

*Διανομή ρόλων

*Σκηνική αναπαράσταση

* Δημιουργία περιβάλλοντος δράσης

*Μεταμφίεση -Μακιγιάζ

*Σύνθεση και τέλος

*Παράσταση

Το θεατρικό εργαστήρι απευθύνεται σε άτομα που θέλουν να έρθουν σε επαφή με την τέχνη του θεάτρου για πρώτη φορά και σε άτομα που έχουν ασχοληθεί με το θέατρο. Απευθύνεται σε εκπαιδευτικούς όλων των βαθμίδων αλλά και σε όσους χρησιμοποιούν τη θεατρική έκφραση στη δουλειά τους με ομάδες παιδιών και εφήβων.

ΥΠΕΥΘΥΝΗ ΤΟΥ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟΥ η κ. Ελένη Βουτσίνου απόφοιτος - μεταξύ άλλων - της Παιδαγωγικής Σχολής Θεάτρου του Λ.Κουρετζή και μέλος του Ελληνικού Κέντρου Εμψυχωτών Θεατρικού Παιχνιδιού-Παιδαγωγικής θεάτρου.

Για πληροφορίες : Αίθουσα συλλόγου: Φολεγάνδρου 3

Τηλέφωνο επικοινωνίας 22810-80448, 6932411950

e-mail: navyblue@otenet.gr

http://syllogospontionsyrou.blogspot.gr/2013/06/2012-2013.html

30 Ιουλίου αρχοντικό Τσιροπινά ΄΄Πόντος-Κύπρος-Ελληνόφωνα χωριά Κάτω Ιταλίας΄΄

2ο σεμινάριο λαογραφίας - Σεμινάρια ποντιακών χορών

Μυήθηκαν στην παράδοση - Παιδικό εργαστήρι στο πλαίσιο του 2ου σεμιναρίου λαογραφίας

 Τα παιδιά ζωγραφίζουν ποντιακές παραδοσιακές φορεσιές

Ο Γιάννης Αγόρης και ο Αγις Πλατής , δυο από τους μικρούς μαθητές που ζωγράφισαν τις παραδοσιακές φορεσιές του Πόντου

Το παιδικό εργαστήρι του 2ου σεμιναρίου λαογραφίας είχε ως στόχο τη γνωριμία των παιδιών με το ονομαζόμενο ''λαικό θέαμα'' και λειτούργησε σε θεωρητικό και βιωματικό επίπεδο.Η υπεύθυνη του εργαστηρίου Ελένη Βουτσίνου επέλεξε γι΄ αυτό το σκοπό τρεις θεματικές ενότητες:

α) το θέατρο σκιών και τον Καραγκιόζη

β)το ελληνικό κουκλοθέατρο και

γ) το παραμύθι ως μέρος της λαικής αφήγησης ενός τόπου.

Τα παιδιά γνώρισαν τις ιστορίες καταγωγής του Καραγκιόζη, έπαιξαν παιχνίδια με τη σκιά γνώρισαν βασικές φιγούρες του ελληνικού θεάτρου σκιών, έφτιαξαν τα δικά τους σχέδια και δοκίμασαν να παίξουν Καραγκιόζη με το δικό τους τρόπο.

Στη δεύτερη συνάντηση το εργαστήρι επικεντρώθηκε στην καταγωγή του ελληνικού κουκλοθέατρου και στους πρώτους ήρωες αυτού τον Φασουλή-Πασχάλη και Περικλέτο. Τα παιδιά γνώρισαν τα χαρακτηριστικά τους αλλά και τη θεματολογία των πρώτων παραστάσεων κουκλοθέατρου. Κατασκεύασαν τις δικές τους κούκλες και έπαιξαν στη συνέχεια το δικό τους κουκλοθέατρο.

Τέλος η τρίτη συνάντηση ασχολήθηκε με τη λαική αφήγηση και το παραμύθι όπου εκεί τα παιδιά, μετά από μια περιεκτική θεωρητική προσέγγιση της ιστορίας της αφήγησης, αφέθηκαν να πλάσουν, να αφηγηθούν, και να ζωντανέψουν τα δικά τους παραμύθια.  

Η τέταρτη ενότητα με υπεύθυνη την κ. Γιολάντα Ζιάκα, η οποία συμμετείχε αφιλοκερδώς, περιελάμβανε εργαστήρι ζωγραφικής. Τα παιδιά από την προηγούμενη ημέρα είχαν μυηθεί στο παραμύθι του λαικού μας ζωγράφου Θεόφιλου. Το εργαστήρι ζωγραφικής ξεκίνησε μ΄ ένα δεκάλεπτο βίντεο με ποντιακούς χορούς. Κατόπιν έγινε συζήτηση για την εμφάνιση των χορευτών και τα παιδιά ζωγράφισαν χορευτές με τις παραδοσιακές ποντιακές φορεσιές. Στη συνέχεια , έχοντας ως πρότυπο ένα από τα έργα του Θεόφιλου, όπου η τέχνη του έχει όλα τα χαρακτηριστικά της γνήσιας λαικής ζωγραφικής ζωηρά χρώματα, αυθορμητισμό και ειλικρίνεια, τα παιδιά συνέθεσαν το δικό τους πίνακα.